KIZILÖTESİ

10-Anne

Öncelikle özür dilerim. Böyle "devamı gelecek" , "yeni bölüm çok yakında" gibi laflar etmeme rağmen uzuun bir ara vermiştim hikayeye. Umarım çok sinirlenmemişsinizdir bana. Neyse uzatmadan bölüme geçelim, bir de diğer bölümde neler olmasını istediğinizi yazar mısınız?

.

"Annen nasıl oluyorda sadece iki erkeğin bulunduğu bir eve yanlız başına gitmene izin veriyor?"

"Ah, annemi tanımıyorsun Leon."

Loki üçümüzün oturduğu yumuşak halıda bana doğru eğildi ve sırıttı. "Ehe, anneni seviyorum ama yinede bu saçmalık." Yüzüme daha çok yaklaştı. "Yani sana istediğimizi yapabiliriz, öyle değil mi?"

Leon omzundan tutarak onu geri çekti. "Sapıklığı kes ve kızı korkutmayı bırak."

Loki güldü. "Ama eğlenceli."

"Aslında, annem sadece sonunda arkadaşlarımın olmasına seviniyor." dedim. "Ben de seviniyorum."

Loki dil çıkardı. "Hemen dramatize ettin."

Tam ona cevap verecekken telefonumun saçma zil sesi duyuldu. "Alo?"

"Robin."

"Ah, Ariell?"

"Şey, seninle... bir konu hakkında kouşmak istiyordum."

"Dinliyorum."

"O gün Carter ve beni gördüğünü biliyorum."

Aklıma hemen okul bitmeden önce Loki evimden ayrıldıktan sonra kitapçıya gidişim geldi. Carter ve Ariell öpüşüyorlardı. Hatırlamaktan hoşlandığım bir manzara değildi açıkçası.

"Sadece bunu Leon'a söyleme tamam mı?"

"Leon..?"

"Evet. Bak, Carter'la olan ilişkimiz bir hataydı ve bunu onun öğrenmesini istemiyorum."

"Neden?"

"Çünkü Leon'u seviyorum."

"Sen... ne? Yani-"

"Sen Loki'yle çıkıyorsun değil mi? Loki ve Leon kankalar, onu sık sık görüyorsundur. Ona benden bahset olur mu? Ariell ne kadar iyi bir kız falan de. Sana güveniyorum şimdi kapatmalıyım!"

"Bi-biz çıkmıyoruz!" dememe kalmadan telefonu kapattı.

Başımı kaldırıp karşımdaki ikiz dingillere baktım. İkisi de konuşmayı duymuşlardı. Neden telefon çalınca sessiz bir yere konuşmaya gitmezsin ki şapşal Robin!

Loki gülmeye başladı. Sevgili sanılmamızın doğrulanmış olmasına mı Ariell gibi bir sürtüğün Leon'u seviyor olmasına mı bilmiyordum.

Ama ben çok şaşırmıştım, neden bilmiyorum amabu hiç hoşuma gitmemişti.

Leon elini başına koydu. "Bu gerçek olamaz." O zaman Loki daha çok gülmeye başladı. Karnını tutup olduğu yerde sırt üstü yatmıştı. Gözlerinden yaş gelmeye başladığında zar zor konuşabildi. "Carter ve sonra Leon... Ah o sürtük. Ve... ve Robin benim sevgilim! Ahahahaha daha eğlenceli bir hayatım olamazdı!"

"Kes sesini be hıyar!" deyip yanımdaki küçük yastığı ona fırlattım.

Leon oflamakla yetindi. "Senin bundan haberin var mıydı?" dedim ona. "Yani seni sevdiğinden."

"Ha? Hayır."

Leon'a dikkatlice baktım. Tanıştığımız günden beri değişmiş gibiydi. Fiziksel olarah hala aynıydı. Yüzünün neredeyse yarısını kapatacak kadar önüne düşen saçlar ve masmavi gözler. Ama kişilik olarak değiştiğini düşünüyordum, yada sadece onu yeni tanımaya baamıştım. Leon'u ilk gördüğümde sadece yanlız ve mutsuz biri olduğunu düşünmüştüm.