10, 9, nog 8 seconden en dan was het allemaal voorbij, 7, 6, ik kneep nog net iets harder in zijn hand, 5, 4, ik keek nog een laatste keer in Anouks heldergroene ogen, 3, 2, 1, de lichten doofden, de grond zakte weg onder mijn voeten, mijn oren suizen. Anouks stem galmde in mijn hoofd: 'Dit is de enige weg, de enige weg naar een nieuw begin.'
En daar was ik blij om.
