Liefde en andere kwellingen

Voor anker gaan

Wanneer ik naar je keek zag ik een veilige haven

een thuiskomen na lange dagen.

Een schijn waarin ik jou vanzelfsprekend waande.

Nu weet ik beter, zie ik je als mijn gelijke.

Jij en ik,

we zijn veroveraars,

jagend op het hart van de volgende zee.

Masten breken, zeilen scheuren.

Ons schip zonder roer wiegt ongestoord mee.

Breekt golven en verslaagt stormen,

blijft stevig als een baken.

Met de kinderen als anker 

zullen we nooit vuile gronden varen

en blijven we vastgeroest dobberen

op het punt waar we al jaren staan.

Poetry by N. K