My sweet bully

Proloog

De schoolbel gaat en iedereen loopt de klas uit. Ik doe rustig aan, want ik wil niet naar huis. Thuis hebben ze alleen maar ruzie. Op school wil ik ook niet zijn, want daar wordt ik ook alleen maar gepest. Ik loop richting het schoolplein en pak mijn fiets uit de fietsenstalling. Ik zie in de verte de 'populaire jongens' steeds dichterbij komen. Ik steek snel de sleutel in het slot en fiets zo snel als ik kan naar huis in de hoop dat ze mij niet gezien hebben.

Wanneer ik eindelijk thuis aangekomen ben, loop ik richting de tuin, zet mijn fiets op slot en terwijl ik de deur open doe hoor ik een vaas vallen en stormt mijn moeder huilend uit de kamer, richting de voordeur. Voordat ze helemaal uit mijn zicht verdwijnt richting de auto, kijkt ze nog even richting mij. Ik doe de deur dicht en loop direct naar boven, naar mijn slaapkamer en zet keihard de muziek op. Muziek leidde me altijd af van alle ellende die er was. Na een tijdje huiswerk te hebben gemaakt, leg ik mijn boeken opzij en ga op mijn laptop naar filmpjes kijken op YouTube. Opeens word ik gestoord door hard geklop op de deur met als gevolg dat de deur met een zwier openzwaait. Het is mijn vader. Hij loopt richting mij toe met een heel boos gezicht en als hij eenmaal bij mijn bed is aangekomen slaat hij mij een paar keer hard op mijn hoofd waardoor ik bewusteloos raak.

Ik werd wakker en had bonkende hoofdpijn. Ik lig op de grond en probeer overeind te komen, maar dat had ik beter niet kunnen doen. Na een tijdje probeer ik op te staan en loop richting de spiegel. Het liefst kijk ik helemaal niet in de spiegel. Waarom heb ik er überhaupt een? Het verbaasd mij dat de spiegel niet breekt wanneer ik erin kijk. De blauwe plekken vallen wel mee. Niet veel meer van wat ik al had van een paar jongens bij mij op school. Ja je hoort het goed. Ik word mishandelt door een stel jongens op mijn school. Ik weet dat ik het moet zeggen tegen iemand dat ik word geslagen door mijn vader en door de 'populaire jongens' van mijn school, maar ik heb nou eenmaal geen vrienden om het tegen te vertellen en als ik het tegen mijn mentor zeg krijg ik alleen maar meer problemen.

Ik schud weg uit mijn gedachten en hoor de deurbel een paar keer gaan. Ik loop verward naar de deur en kijk wie er staat. Het is een totaal onbekend persoon dus doe ik maar voorzichtig de deur open op een kier.

'Katie?', 'Katie Bouman?'

'Ja, dat ben ik. Wat kan ik voor u doen?'

'katie, ik kom je vertellen dat je je koffers moet pakken en dat je wordt overgeplaatst naar een nieuw gezin in verband met de mishandeling.'

Ik kijk naar de grond en er rolt een traan langs mijn wang. Mijn ouders zijn weg gegaan naar weet ik veel waarheen en er komt mij nu een compleet onbekende vrouw mij vertellen dat ik mijn eigen huis uit moet. Natuurlijk snap ik wat ze zegt. Natuurlijk is het voor mijn eigen bestwil, maar toch.

'Ik kom je morgen ophalen. Zorg dat je alles hebt gepakt en afscheid hebt genomen van je oude huis.'