Karanlık ve Aydınlık

Okul vakti

Evden hızla çıkmıştım. Üniversiteye evinden yürüyerek giden tek genç ben olabilirdim. Bu konuda kendimi çok şanssız hissediyordum. Galiba bütün sene yatmamın sonucu bu olmalıydı. Okul yoluna koyuldum.İkinci öğretim olduğumdan dolayı saat 5'den sonra derslerim başlıyordu.Okul yoluna giderken büyük bir sanayinin içinden geçmek zorundaydım. Bu beni gece eve dönerken korku içinde bırakabilirdi ama yalnız olmayacağıma emindim.

Yaklaşık 20 dakika yürüdükten sonra okulu görebildim. Yaklaştıkça öğrenci sayısı artıyor, dikkatler yüzümdeki yarama çekiliyordu. Ne kadar alışkın olsam da bugün benim için çok zor geçecekti. Yanımdan hızla geçenler, konuşuyormuş gibi yapıp beni izleyen kızlar. Moralimi düşürmemeliydim. Herşeye rağmen üniversitenin ilk günü harika olmalıydı. Bu düşüncemi sadece güvenliğe gelene kadar koruyabildim.

Okula giriş yapmak üzere kapıya yöneldim. Beni gören güvenlik acır bir tavırla kimlik sordu. Kimliğimi çıkardım,bir süre fotoğrafa ve yüzüme baktıktan sonra 'geç' dedi. Okula girmiştim, tüm gözlerin üstümde olduğunun farkındaydım. Direk sınıfıma çıkmak ve kafamı sıraya gömüp hocamı beklemek istedim. Bu o kadar kolay olmayacak gibiydi. İçimdeki ses 'Geri dön Kadir, senin burda yerin yok ' diyordu. Ben yürümeye,seste kendini tekrarlamaya devam ediyordu. İçimdeki sese karşı galip gelmeyi başardım ve hızla sınıfıma girdim. İçerde olan yaklaşık 35 öğrenciye selam verdim ama çıt dahi yoktu. Aslında ilk geldiğimde hemen tek oturan birinin yanına oturmak istiyordum ama bu durumda pek mümkün gibi gözükmüyordu.

Bunu biliyordum, bu yüzden hemen en arkaya geçip hocayı beklemeye koyuldum. Çaktırmadan arkasına dönmeye çalışan insanlar beni gerçekten güldürüyordu. Onlara 'Korkmayın, bende insanım!' diye bağırdım. Sonra kısık sesle 'veya olmaya çalışıyorum' dedim. Kendimden beklemeyeceğim bir tepki verdim.Ama hoşuma gitti, kendimi ilk günden ezik gibi göremezdim.

Sınıfta sessizlik hâkimdi. Hocanın müthiş zamanlaması beni rahatlatmıştı. Lise alışkanlığı olsa gerek,sınıfın yarısı hoca geldiğinde ayağa kalkıyordu. Mutluyum ki onların arasında değildim. Hoca gülümseyerek 'oturun çocuklar, alışcaksınız' dedi.

İşte o AN hocanın tam arkasından sınıfa-eminim ki benden daha ürpertici görünen- bir kız girdi. Beni arar gibi etrafa baktı ve bulunca da iğrenç bir gülümseme attı suratıma. Hemen üzerime doğru geldi ve karşımda durdu. Kulağıma eğilip'yalnız değilsin korkma' dedi. Sesindeki ürperti içime kadar işledi.Bir kıza yakışmayacak kadar kalın sesi kulak zarımı titretmeyi başardı.

Bu cümle bana karanlık yüzü hatırlattı. Bu onun vücut bulmuş hali olabilir miydi? belki bir kostüm? veya ben çok hayal peresttim. Herneyse bu işte bir terslik olduğu belliydi. Hoca bir şeyler anlatmaya başlamıştı bile.Ama ben gözümü önümde oturan bu kızdan alamıyordum.Arada sırada arkasını dönüp soğuk soğuk sırıtmayı ihmal etmiyordu. Bu beni ne kadar korkutsa da merak duygum daha ön plana çıkıp bunu bastırıyordu.

Hoca ilk gün olduğu için fazla tutmadı. 'İyi akşamlar çocuklar 'deyip gitmesiyle önümdeki kızın koşarak kaçması bir oldu. Neden böyle bir tepki verdi? Okuldan mı nefret ediyor? Bu soruların içinde bir de 'Hani yalnız değildim?' sorusu vardı ve beni en çok ilgilendiren bu soruydu. Kafamdaki bu sorularla birlikte hemen evin yolunu tuttum. Okuldan uzaklaşır uzaklaşmaz karanlık yüz yanıma gelmişti. Onu göreceğime bu kadar sevinmezdim, çünkü geç vakitti ve sanayiden geçmek zorunda kalıyordum. İlk defa bana huzur verdi. Fakat bu huzur 2 dakika sürdü, içimdeki hisleri duymuş olacak ki kafasını aşağıya eğip hızla yukarı kaldırdı. Bi An müthiş bir gürültü koptu. Kendimi yere attım, bu andan itibaren;havlayan köpekler, Polis,ambulans, itfaiye sesleri birbirine karışmış çok korkutucu bir gürültü yapıyordu. Karanlık yüz kaybolmuştu. Bense korkuyu en uçlarda yaşıyordum. Kafamı eğdim ve dizlerimin arasına aldım, bu andan itibaren ses daha da kuvvetli beynime giriyordu. Artık dayanamıyordum. Köpek sesleri gittikçe yaklaşıyordu. Son bir can havliyle kafamı kaldırıp Son gücümle bağırdım.

'Yeteeeeeeeeeerrrrrrrrr!'