Zirveyi içimden gelen o çaresiz çürük nefesimle ağır ağır tırmanıyordum, vücudumun gücü adeta yaşamaya zar zor yetiyordu. Ütopik düşüncelerle hayata bakan zihnim her an kararmaya başlamıştı. Ütopik düşüncelerim saldırgan bir virüstü ve karamsarlık adlı hastalığımı yok ediyordu ama en güçlü antikorlarım virüse karşı koymayı başarmıştı:
"Hayatın gerçekleri..."
İçten içe kemirilirken çaresizdim, köşeye çekilip ağlayamayan bir insan olmayı geçersek ağlayamayan bir insanım ve bu beni çok kötü bi şekilde bitiriyordu. Göklerde süzülen kartal hâlâ süzülüyordu ama göklerde değil uçurumun dibine doğru. Tabi bu aslında direk düşme kavramı idi süzülme demeye bin şahit ister.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ruhumun Kartalı
AléatoireKanadı kırık bile olsa her an göklerde süzülen bi kartalın iç dünyasına hoşgeldiniz.
