Voy por ti (leonetta,fanfiction,violetta,dutch)

Hs 1

"La la la la la la la la la" zing ik als ik mijn stemoefeningen doe. Sinds dat Angie hier woont doe ik vaker oefeningen. Ze zegt dat het beter is voor de ontwikkeling van mijn stem. Ik vind zingen veel leuker. "Angie zullen we even pauze houden ik wil even een frisse neus halen ga je mee?" vraag ik aan haar.

"Nee lieverd ik ga je partituren even bekijken maar ga maar. Zie ik je in een uurtje?" zegt ze lief.

"Ja is goed dankje" zeg ik terwijl ik mijn tas pak. "doei lieverd ik hou van je" haar stem moet me denken aan mama.

" ik hou ook van jou heel veel zelfs" antwoord ik haar terug.

"ga nu maar lieverd" zegt ze.

"tot straks" en ik sluit de deur achter me. terwijl ik richting het park loop denk ik aan mama. maar het is geen nare gedachten. ik denk aan haar lach. haar ogen. haar.....

.....opeens trekt iemand hard aan mijn jas. dan pas besef ik dat ik bijna werd aangereden.

"gaat het?" vraagt de liefste stem die ik ooit heb gehoord. ik draai naar de persoon toe. ik kijk in een paar prachtige ogen. ik wil antwoorden dat het goed gaat. dat ik hem dankbaar ben voor het redden van mijn leven. hem mijn naam vertellen. vragen wat zijn naam is. en hem nogmaals bedanken. maar het enige wat ik doe is het aanstaren met mijn mond open. hij pakt me iets steviger vast en vraag nogmaals hoe het gaat. dit keer weet ik er met moeite een

"het gaat wel" uit te krijgen. en uiteindelijk ook een "bedankt".

"je moet oppassen en dromen doe je in bed hè" een klein lachje verschijnt op zijn gezicht. hij lach lief. dus ik lach terug. "Waar ging je naartoe" vraagt hij.

"het ..... park!" zeg ik zachtjes.

"wat toevallig ik ook. zal ik met je meelopen?". ik negeer het gevoel in mijn maag die denkt aan wat papa zou doen als hij erachter kwam dat ik met een wildvreemde naar het park ging.

dus zeg ik "ja graag". we lopen richting het park.

"Ik ben trouwens Leon" terwijl hij zijn hand naar mij uitsteekt.

"Violetta" zeg ik zenuwachtig. en ik schud zijn uitgestoken hand. Terwijl ik dat doe zie ik vaag de wijzers van mijn horloge die mij vertellen dat ik al 1,5 uur weg ben van huis.

"ooh nee ik had al lang thuis moeten zijn" zeg ik.

"zal met je meelopen" vraagt de aardige jongen die blijkbaar Leon heet.

"Dat is heel aardig van je maar bedankt ik red me wel" terwijl ik me omdraai en besef dat ik net een gesprek had met een wildvreemde. al ik drie passen heb gezet hoor ik mij naam .

"Violetta" dezelfde lieve stem. ik draai me om en in een stap is Leon bij me. hij zegt niets en pakt mijn hand en stopt er een briefje in. dan loopt hij weg. hij kijkt niet meer om. ik wacht tot ik hem niet meer zie. dan ren ik naar huis. met mijn vingers ineengevlochten. bang dat als ik ze open maak het stukje papier weg zal vliegen....

Als ik thuis kom ga ik gelijk naar mijn kamer. zodra ik de deur heb dicht gedaan en op bed ben gaan zitten gaat mijn deur weer open. ik kijk op en zie Angie staan."wat is er lieverd" vraagt ze enigszins bezorgt maar ook nieuwsgierig. "ik ehhh....." Ik weet niet zeker of ik het Angie moet vertellen. "hoe heet hij?" vraagt ze ineens. Ik weer niet wat ik moet zeggen. "nou?" vraagt ze ongeduldig. Angie kent me veel te goed. "leon" zeg ik zacht. "aahh leuk!" ze schreeuwt bijna. "shhh niet zo hard straks hoort papa je nog" zeg ik terwijl ik mijn vinger op mijn mond hou. dan besef ik dat in mijn gebalde vuist ik nog steeds het briefje houd. langzaam open ik mijn vuist. een klein verfrommeld wit papiertje. ik vouw het open. er staat een telefoonnummer op. "bel hem dan" zegt Angie. ik schrik op. even was ik vergeten dat zij er ook is. "ja zal ik dat doen?" vraag ik nerveus. "ja!!!" Zegt ze entiousiast. "oke".......