Το ημερολόγιο μιας MMer

Δέκατη τέταρτη μέρα 2ο μέρος

Στο δάσος αγαπητό ημερολόγιο, χαθήκαμε. Είχαμε και οι δύο σακίδια με πράγματα. Το δικό μου χάθηκε στο ποτάμι. Του Μάρκους ευτυχώς ήταν καλά. Προσπαθήσαμε να βρούμε το κινητό του στο γεμάτο μουσκεμένα πράγματα σακίδιο.

Βέβαια ήμαστε γκαντέμηδες. Το κινητό είχε μείνει από μπαταρία.

Ήταν αρκετά σκοτεινά μέσα στο δάσος. Προχωρήσαμε στα σκοτεινά.

Ο Μάρκους είπε πως ελπίζει να καλέσουν βοήθεια οι άλλοι. Με έπιανε από το χέρι και προχωρούσαμε στα τυφλά. Τα δέντρα κάλυψαν τον ουρανό και με έπιασε φοβερό άνχος.

Και ξαφνικά....ακούστηκε κάτι να ουρλιάζει. Σαν ζώο. Σαν πονεμένο ζώο. Και μετά ακούστηκε πυροβολισμός.

«Μάρκους....υπάρχουν λύκοι;»

«Δεν νομίζω. Κάτι άλλο είναι. Έλα!»

Και τρέξαμε. ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΗΧΟ!!

Τώρα ή αγαπητό μου ημερολόγιο ο Μάρκους είχε χτυπήσει κάπου το κεφάλι του ΓΙΑΤΙ ΠΟΙΟΣ ΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΕ ΕΚΕΙ, ΉΗΗΗΗ....δεν ξέρω. Πάντως είμαι ακόμη εκνευρισμένη.

Τον ακολούθησα όμως. Είχε θολώσει το μυαλό μου.

Χαθήκαμε στα δέντρα. Ο ήχος ξαφνικά σταμάτησε. Ο Μάρκους με τράβηξε σε κάτι θάμνους. Κάτι βρισκόταν στο κορμό.

«Σκύλος» είπε ο Μάρκους.

Ήταν ένα νεκρό σκυλί. Κάποιος το πυροβόλησε στο πόδι (όπως μάθαμε αργότερα) και πέθανε από απώλεια αίματος.

«Κάποιος είναι εδώ γύρω. Μην μιλάς»

Ο Μαρτίνους και ο αδερφός μου ήταν χαμένοι κααααάπου και εμείς με διαφορά ποσά χιλιόμετρα, ήμασταν χαμένοι σε ένα δάσος στο σκοτάδι που κυκλοφορούσε κάποιος με όπλο. Τέλεια.

Ξαφνικά σταματήσαμε. Ακούστηκε και άλλος πυροβολισμός, τόσο κοντά που κόντεψα να ουρλιάξω. Ευτυχώς πρόλαβε και μου έκλεισε το στόμα.

«Μας άκουσε. Ξέρει πως ήμαστε εδώ» μου ψυθίρισε και πήρε το χέρι του.

Αλλάξαμε κατεύθυνση και περπατάγαμε όσο πιο αθόρυβα γινόταν.

Κάποια στιγμή, ακούστηκαν από πίσω.....

...βήματα...

Ποτέ δεν ξανά φοβήθηκα έτσι.

Με το λιγοστό φως, κατάφερα να κοιτάξω τον Μάρκους.

Ήταν το ίδιο τρομοκρατημένος.

Τριάντα μέτρα πίσω μας ακούστηκε ξύλο να σπάει. Ο Μάρκους με τράβηξε και πέσαμε κάτω. Βρήκαμε στα τυφλά έναν θάμνο και κρυφτήκαμε από πίσω.