Το ημερολόγιο μιας MMer

Δέκατη πέμπτη μέρα

Δεν αναγνώριζα την πόλη. Δεν είχα ξαναπάει.

Μπήκαμε στο τεράστιο στάδιο. Ο Μάρκους ήταν σκεπτικός.

Πέρασε γρήγορα η ώρα με πρόβες. Δεν κατάλαβα πως. Το στάδιο γέμισε κόσμο πολύ γρήγορα. Θυμάμαι, ήμουν αγχωμένη.

Και ήρθε η ώρα. Η πρώτη μας συναυλία. Η πρώτη ΜΟΥ συναυλία.

Έπρεπε να βγω. Ο Μάρκους με αγκάλιασε και με φίλησε στα γρήγορα πριν βγούμε.

Ξεκίνησε καλά. Οι ΜΜερς ούρλιαζαν από κάτω.

Τα αγόρια τραγουδάγανε φοβερά. Όπως πάντα.

Ο Μάρκους με κοιτούσε συνέχεια.

Δεν ξέχναγα κανένα βήμα.

Όλα αυτά έγιναν πολύ γρήγορα.

Οι μουσικοί πέρασαν μπροστά μας και εμείς τρέξαμε με τα αγόρια στα backstage να αλλάξουμε.

Όμως εκεί μας περίμεναν αστυνόμοι και πυροσβέστες.

Ξαφνικά η μουσική σταμάτησε. Μια σειρήνα χτυπούσε σε όλο το στάδιο, τόσο δυνατά που έσπαγε τύμπανα.

«Φωτιά»

Αυτό θυμάμαι μου είπε. Μετά έγινε πανικός. Όταν οι ΜΜερς κατάλαβαν πως πήρε φωτιά το στάδιο, άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητες, ακόμα και στα backstage για να βρουν είσοδο να βγουν.

Η φωτιά ήταν πολύ κοντά μας.

Έχασα τον Μάρκους και βρέθηκα ανάμεσα σε άτομα που δεν γνώριζα.

«Οι σειρήνες άργησαν να χτυπήσουν. Είναι σαμποτάζ!» θυμάμαι είπε ένας.

Έτρεξα προς ένα άδειο διάδρομο.

Και σκόνταψα. Έτσι. Χωρίς λόγο.

Τα πάντα έσβησαν.

Λίγο αργότερα θυμάμαι, κάποιος με ταρακουνούσε.

Ο αδερφός μου με έναν πυροσβέστη. Κατάφεραν να με σηκώσουν. Ο πυροσβέστης μου έβαλε μάσκα οξυγόνου.

Μύριζε φωτιά παντού.

Η είσοδος ήταν κοντά. Σχεδόν αγκαλιά, βγήκαμε από το κτήριο.

Οι σειρήνες ακούγονταν παντού.

Κοίταξα τον αδερφό μου. Τον ρώτησα που ήταν ο Μάρκους. Με κοίταξε και χαμήλωσε το κεφάλι.

Όχι....δεν γίνεται....

Με πήγαν σε ένα ασθενοφόρο. Από έξω βρισκόταν ο Μαρτίνους.

«Δεν με ενδιαφέρει! Μπείτε ξανά! Ψάξτε ξανά! ΠΡΕΠΕΙ να βρείτε τον αδερφό μου!»

Ήταν εκνευρισμένος. Νομίζω έκλαιγε. Δεν θυμάμαι. Τα λόγια του με κατέστρεψαν. Και ξανα έσβησαν όλα.