"ဟိုေ႐ွးေ႐ွးတုန္းက"နဲ႔ အစခ်ီတဲ့ ပံုျပင္ေလးလိုပဲ
ဘယ္ေတာ့မွ မေဟာင္းဘဲ အျမဲတမ္းနားေထာင္ေကာင္းတဲ့
ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္႐ွိခဲ့တယ္....
ကိုကို..ကိုကုိနဲ႔ေခၚတတ္တဲ့ သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္.....
ၿပီးေတာ့ ျဖဴစင္တဲ့အျပံဳးေလးေတြနဲ႔ သူ ့ကိုျပံဳးျပံဳးျပတဲ့ အ႐ွင့္သားဆိုတဲ့ေကာင္ေလး....
အျပင္ေလာကသားေတြနဲ႔ စည္းမ်ဥ္းေတြ
ကံဆိုးျခင္း.....ကံေကာင္းျခင္း ေတြ
သူေတာ္လမ္းနဲ႔ မိစၥာလမ္းေတြမပါခဲ့ရင္
ဇာတ္လိုက္ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ပိုေပ်ာ္ရေလမလား
အျဖဴေရာင္ ဝတ္ရံုေလးကို
လက္ဖဝါးမဲမဲေလးနဲ႔ စြန္းထင္ေစခဲ့တဲ့ ရင္ခြင္ထဲက ေကာင္ေလးက....
အခုေတာ့ ကိုကို႔ ကို ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ၿပီး ကာကြယ္ေပးရေလာက္ေအာင္ အရြယ္ေရာက္ေနၿပီေလတဲ့
ဒီဇာတ္လမ္းေလးထဲမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က သိပ္ခ်စ္တာပဲတဲ့
တစ္ခါတစ္ခါ အသက္ေပးၿပီးကာကြယ္တာမ်ိဳး
တစ္ခါတစ္ခါ မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး ယံုၾကည္ေပးတာမ်ိဳး
တစ္ခါတစ္ခါ ဝမ္းနည္းတိုင္း ေႏြးေထြးတဲ့ ႏွစ္သိမ့္မႈေတြေပးတာမ်ိဳး
႐ႈပ္ေထြးလွတဲ့ ပညက္ေတြမပါပဲ
ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း နိစၥဒူဝေတြလုပ္ရင္း
နတ္ကြန္းစုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ထဲမွာ
တံျမတ္စည္းလွည္းၿပီးေစာင့္ေနတဲ့
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
ၿပီးေတာ့....
သူသိပ္အလိုလိုက္တဲ့ ေကာင္ေလး အတြက္
ေပါက္စီ ဖြံဖြံထြားထြားေလးတစ္လံုးဝယ္ဖို႔
တစ္ၿမိဳ႕လံုး အမႈိက္လိုက္ေကာက္တဲ့ ကိုကို
သံုးေလာကလံုး ေသမေလာက္ေၾကာက္ရတဲ့
မိစၥာေခါင္းေဆာင္က....
ကိုကို႔အတြက္ဆို ကေလးေလးဆိုပဲ
အဲ့လိုပဲ....
ဂုဏ္ျဒပ္ေတြႀကီးမားၿပီး အ႐ွင့္သား တျဖစ္လဲ နတ္သူေတာ္စင္က
ကေလးအတြက္ဆို ဘယ္အမွားဆို အမွားမွ မျမင္တတ္ဘူးဆိုတဲ့ ကိုကို
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက လႊလႊေလးျပံဳးၿပီး
ကိုကိုလို႔ ေခၚလိုက္တိုင္း တစ္ကမာၻလံုး နဲ႔ရင္ဆိုင္ဖို႔အသင့္
ကေလးကလည္း ကိုကို႔အတြက္ဆို
အရာအားလံုးစြန္႔လႊတ္ဖို႔အသင့္
သိပ္လွပလြန္းတယ္....သိပ္မက္ေမာဖို႔ေကာင္းတယ္
ေဘးဘီကို ခဏေမ့ထား.....
အႏွီလူသားေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔တင္
ဒီပံုျပင္က သိပ္ျပည့္စံုေနပါၿပီ
