Vandaag

September, 6

*6 september, op school, aan het einde van de Biologieles.*

'Hey Lana, ga je mee?' vraagt Mick.

'Jup, wacht, ik pak even mijn spullen in. Ik ben nogal langzaam daarin.'

'Ik merk het,' lacht Mick, terwijl hij meehelpt Lana's tas in te pakken.

Ze lopen samen het lokaal uit.

'Best gek. We praatten eigenlijk nauwelijks met elkaar, maar nu met dat hele Darren-gedoe wel,' zegt Lana.

'Ja. Ik vind het wel leuk. Dat we nu meer praten, bedoel ik natuurlijk,' zegt Mick terwijl hij verlegen glimlacht.

Het is maar een klein stukje lopen naar het park, waar ze ijs gaan halen.

'Wat neem jij?' vraagt Mick.

'Uhm, een bolletje citroen en een bolletje kokos, graag,' zegt Lana tegen de ijscoman.

'Hoorntje of bakje?' vraagt hij vriendelijk.

'Hoorntje, alsjeblieft.'

'Doe mij maar een hoorntje met vanille en aardbei,' zegt Mick.

'Hmm, goede combi,' zegt Lana.

Als ze allebei hun ijsje hebben, betaalt Mick en ze gaan samen in het gras aan het water zitten.

Lana bekijkt Mick stiekem van top tot teen. Ze had nooit echt naar zijn uiterlijk gekeken.

Mick is best lang en heeft lichtbruin, gekruld haar. Zijn gezicht had eigenlijk best wel perfecte afmetingen. Ogen niet te dichtbij elkaar en niet te ver weg. Een normale neus en mooie, gekrulde lippen.

Mick ziet er altijd best verlegen en stil uit, maar eigenlijk is hij heel gezellig, grappig en spraakzaam. Dat is wat Lana altijd wel een beetje leuk vond aan hem.

Mick merkt op dat Lana naar hem kijkt en hij wordt rood. Hij wendt zijn hoofd af zodat Lana het niet ziet.

'Kijk, eendjes,' zegt hij. Hij houdt gelijk zijn mond. Welke jongen gaat er nou over eendjes praten!

Maar Lana staat op en verbrijzeld haar hoorntje. Ze begint de kruimels in het water te gooien. Mick komt naast haar staan en doet hetzelfde. Er komen ook jonkies aangezwommen. Als alle kruimels op zijn, staan Mick en Lana naast elkaar te kijken hoe de eendjes nog vechten om de laatste restjes. Lana raakt voorzichtig Micks vingertoppen aan en pakt daarna zachtjes zijn hand vast.