Love, Time and Fate ✓

Chapter 10

Chapter 10

"Sigurado ka bang doon ka na talaga sa Manila titira?" nag-aalalang tanong sa akin ni Lolo Ambo.

Ngumiti ako kay Lolo bago ko nilagay sa trunk ang natitira kong maleta. Ngayon ang official lipat bahay ko. Napagdesisyunan ko na sa Manila na dapat ako tumira dahil mas dumami ang project ko sa architectural firm kung saan ako nagtatrabaho. Hassle na para sa akin ang magbyahe Manila to Cavite-Cavite to Manila everyday kaya bumili na ako ng sarili kong condo unit. Malapit lang din iyon sa working place ko.

"Lolo, sigurado na talaga akong doon na titira."

"Ako'y nag-aalala lang naman sa iyo, apo."

"Don't worry, 'lo. I'll be fine." Naiintindihan ko naman kung bakit sobrang nag-aalala sa akin ang abuelo ko. Mag-isa lang ako sa condo ko at first time ko lang maging totally independent. One year na rin naman ang nakalipas nang magising ako sa pagka-coma kaya sure akong kaya ko na ang sarili ko. May time nga lang na parang sobra akong nasasaktan na hindi ko naman malaman kung bakit. Na to the point na naiiyak na ako sa sobrang sakit but I can handle it on my own. Niyakap ko si Lolo Ambo. "Dadalaw-dalawin naman po kita dito every weekend kaya huwag ka nang malungkot, Lolo." Humiwalay na ako kay Lolo. "Paano po 'yan? Aalis na po ako."

Hinaplos niya ang mukha ko. "Mag-iingat ka doon, apo."

Tumango muna ako bago sumakay ng kotse. Bago ko pa paganahin ang makina ng kotse, kumatok sa bintana si Tita Janine kaya binuksan ko ang bintana. "Yes, Tita?"

"Naiwan mo ito." Inabot sa akin ni Tita ang isang wooden box.

Ngayon ko lang ulit ito nakita. "Thanks, Tita."

"Mag-ingat ka sa biyahe."

Nag-thumbs up ako at sinara ko na ang bintana. Pinatong ko sa passenger seat ang wooden box at pinihit ko na ang ignition ng kotse ko. Kumaway pa ako sa kanila bago nag-umpisang mag-drive.

Habang nagda-drive ako, panay ang tingin ko sa wooden box. Parang may nag-u-urge sa akin na buksan ko iyon. Napapailing na lang ako. I need to focus. I turned on the radio then a familiar song played in a radio station.

Why do robins sing in December
Long before the Springtime is due?
And even though it's snowing, violets are growing
I know why and so do you

Nakadama ako ng lungkot. Bakit ba ako nalulungkot ngayon kung hindi naman sad song ang naririnig ko ngayon? Napatingin ako sa wooden box. Bumuntong hininga ako. Nag-park ako sa gilid ng daan at kinuha ko ang kahon.

Binuksan ko ang wooden box. Laking gulat ko dahil bukod sa tuyong bouquet ng flower, may iba pang laman ito. May antique na small red velvet box, naninilaw na dalawang nakatuping papel at isang picture ng lalaki. Kinuha ko ang picture at hinaplos ko iyon. Nakadama ako ng pagka-miss at sobrang lungkot sa taong ito. "B-Bakit?" Kinuha ko naman ang isang nakatuping papel. Actually pilas ng papel na ito. Ang love letter ni Lolo Ambo kay Lola Cecilia!

Isa, dalawang beses na pag-ikot sa paligid ng puno ng mahogany. Sa ikatlong pag-ikot sa puno'y isang malamyos na boses ang maririnig. Doo'y makikita ang isang napakagandang tanawin.

Napapikit ako dahil may scenario na pumasok sa isip ko. Scene na hawak ko ang papel na ito at walang halong pilas. Hindi para kay Lola Cecilia ang love letter kundi para sa akin! "Ignacio..." Kinuha ko ang isa pang nakatuping papel. Isang liham rin.