Het is maar een spelletje

Hoofdstuk 13

Het was inmiddels een week geleden dat Kit's moeder zo boos was geworden en in die tijd was Kit maar weinig thuis geweest. Ze had geen zin meer om bij haar moeder in de buurt te zijn, ze bleef liever nog even op school om huiswerk te maken.

Voor het eerst in jaren deed ze serieus haar best voor school, enkel en alleen omdat ze liever niet naar huis ging.

Ook vandaag was weer zo'n dag. Kit zat net met haar natuurkundeboeken in de aula toen er een stoel aan haar tafel naar achteren werd geschoven en er iemand op die stoel plaats nam.

"Die stoel is bezet." Mompelde Kit haar standaard excuus. Ze had liever niet dat mensen haar stoorden.

"Weet je dat zeker, Kaitlyn?" Hoorde ze een wel heel bekende stem zeggen. Ze keek op en haar ogen vonden meteen die van Chase. Haar hart sloeg een slag over en met een verward gevoel keek ze snel weg.

"Nee, blijf maar zitten." Zei ze zachtjes.

Chase schoof zijn stoel iets dichterbij en ze voelde haar wangen kleuren. Alweer werd ze overspoeld door een gevoel van verwarring. Waar kwam dit vandaan? Was ze ziek?

"... maar zeggen." Hoorde ze Chase nog net zeggen. Ze schrok op uit haar gedachten.

"Sorry, wat zei je?" Vroeg ze lichtelijk beschaamd. Was was ze ook een sukkel!

"Ik zei: ik snap natuurkunde wel een beetje, dus als je hulp nodig hebt moet je het maar zeggen." Chase grinnikte. "Zat je een beetje te dromen?"

Kit knikte en de blos op haar wangen werd steeds roder. Ze snapte er helemaal niks van. Misschien had ze wel koorts.

"Wat ben je precies aan het leren?" Vroeg Chase toen hij zich over Kits boek heen boog.

"Elektriciteit." Mompelde Kit. "Ik snap er niks van."

"Zo moeilijk is het toch niet? Parallel en serie schakelingen en zo, dat heb ik je zo uitgelegd."

Kit haalde haar schouders op. "Het is voor mij gewoon abracadabra."

"Het is echt simpel als je het begrijpt. Heb je een pen en een stuk papier voor me?" Vroeg Chase terwijl hij nog steeds in het boek keek.

Kit knikte en boog zich naar haar tas toe, maar net toen ze een pen uit haar etui pakte, ging haar telefoon af.

Snel nam ze op, zonder naar het nummer te kijken. "Met Kaitlyn."

"Kaitlyn, ik wil dat je nu naar huis komt."

"Mam? Ik ben huiswerk aan het maken, kan het niet even wachten?" Vroeg kit lichtelijk verward. Haar moeder belde normaal nooit.

"Nee Kaitlyn, nu." Toen hing ze op.