Kediler üç aylık oldular ve çok alıştık onlara. Bir kaç hafta sonra ikisi kayboldu. Siyah renkli olan kaldı. Onu 1 yaşına kadar büyüttük.
Çok zeki ve akıllı bir kediydi. Adı da tahmin edebileceğiniz üzere Boncuk idi. Biz bir yerden geldiğimiz zaman kapıda bizi karşılar cilve yapardı. Erkekti. Kızlarla vakit geçirmekten çok hoşlanırdı.
Bir gün Boncuk hastalandı.
Çok üzüldük. Veterinere götürdük bir kaç kere. İğne, serum, şurup derken tuvalete gitmek istedi. Gönderdik. Bir daha da gelmedi. Bir ay sonra felan arka taraftakı esnaf amcalardan biri Boncuk'un ölüsünü bulmuş ve gömmüş. Bize de haber verdi. Annem ve ben çok ağladık. Kendi kanımızdan biriymiş gibi severdik.
Bir sene sonra Haziran ayında anne kedimiz ( Ben ona 'Sesila' diyorum :) ) yine hamile kalmış. Çok sevindik. Ona tıpkı hamile bir insana davranır gibi davrandık. Sütünü, ekmek içini, suyunu, ciğerini, etini, mamasını hiç eksik etmedik. Sesila'nın karnı kocaman oldu. Artık doğuma çok az kalmıştı. Sancıları vardı ve bunu bize cilvelenerek sırt üstü yatarak belli ediyordu. Bir akşam Sesila'nın karnına doğum yaptırır gibi aşağı doğru masaj yaptım. O da rahatlıyordu.
Gece uyurken yatağımın altındaki kutudan ses geliyordu. Bir kedi sesi ama Sesila'nın sesi öyle kalın çıkmazdı. Başka kedi mi diye bakayım dedim. Bir de baktım Sesila! Kutumun içinde doğum yapmakta! Heyecanlandım. Hemen anneme söyledim. Annemde sabah bakarız dedi. Sesila'yı kendi haline bıraktım. Uyumaya çalıştım.
Sabah olduğunda ise...
DEVAM EDECEK...
