[BL] กลับชาติมาเกิด #วั่งเซี่ยน

บทที่๕ เมามายหลงลืม (๑๐๐%)

"เดินทางดีๆนะเจียงเฉิง"
"อื้ม เจ้าเองอยู่ที่นี่ก็อย่าทำอะไรแผลงๆ รอข้ากลับมาพวกเจ้าค่อยกลับอวิ๋นเซินปู้จือฉู่"
"เข้าใจแล้วๆ" เว่ยอิงรับคำ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนผู้อาวุโสตักเตือนอย่างไรอย่างนั้น ทั้งที่จริงเขาและเจียงเฉิง หากเว่ยอิงอยู่ในชาติภพเดิม อยู่ในร่างของเว่ยอู๋เซี่ยน เขามีฐานะเป็นพี่ ซึ่งแก่กว่าเจียงเฉิงเสียด้วยซ้ำ

"จริงสิ หานกวงจวินจดหมายของท่านที่ฝากให้ข้าเอาไปให้กับจินกวงเหยา ข้าจะมอบให้ถึงมือเขาทันทีที่ถึงจินหลินไถ"
"ขอบคุณประมุขเจียงมาก ทางนี้อย่าได้เป็นห่วง ระหว่างที่ท่านไม่อยู่ ข้ากับเว่ยอิงจะดูแลที่นี่เป็นอย่างดี" หลานวั่งจีขอบคุณน้ำใจเจียงเฉิงที่เป็นธุระให้

"ท่านน่ะข้าวางใจ ส่วนเว่ยอู๋เซี่ยนหากเขาเกเรท่านก็คอยตักเตือนเขาด้วย เขาเป็นพวกชอบหาเรื่องใส่ตัว"
"เกเรอะไร? หาเรื่องใส่ตัวอะไร ไม่มีเสียหน่อย เจียงเฉิงเจ้าอย่าใส่ร้ายข้าต่อหน้าหลานจ้านเช่นนี้สิ"
"ไม่มีก็ไม่มี ไม่มีก็ดี"

เจียงเฉิงกล่าวเพียงเท่านั้นก็พาลูกศิษย์อีกจำนวนหนึ่งออกเดินทางไปสกุลจิน โดยมีเว่ยอิงและหลานวั่งจีที่ยืนส่งอยู่มองตามหลัง

"เจ้าไม่เป็นอะไรนะ"

หลานวั่งจีถามอย่างเป็นห่วงอีกครั้ง

"ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ หลานจ้าน ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงข้า แต่ภพชาตินี้สิบเจ็ดปีที่ผ่านมาข้าคิดว่ามันเป็นเพียงแค่การชดใช้กรรมของข้าเท่านั้น ก็เลยไม่คิดมาก ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ต่อผู้คนต่อจากนี้ ข้าขอผูกพันธ์แค่บางคนเท่านั้น หนึ่งในนั้นก็คือเจ้าด้วยหลานจ้าน"