AMOUR||JJK

1.6

"Sabah iyiydin. Noldu ki birden?"

Alnımdakı ellere ve elin sahibine baktım. Geldiğinden beri böyleydi.

"Jungkook abartma. Sadece bira- hapçuu" 

"Ne birazı? Bak hastasın işte! Hadi hemen yatağına git!"

Başımı usulca sallayıp odama gittim. Doğru söylüyordu galiba. Hastalanmıştım. Yatağıma uzanıp üstümü örttüm. Eğer terlersem hemen iyleşirdim. Daha yatağıma yenice girmiştim ki odamın kapısı tıklandı.

"Gel Jungkook"

Odanın kapısı yavaşca aralandı. Görüş alanıma ilk olarak tepsideki su ve ilaç, daha sonra Jungkook girdi.
Elindekileri yandakı komidine bıraktı ve elini belki de otuzuncu kes alnıma koydu.

"Hala sıcaksın. Al iç"

Suyu ve ilacı bana uzattı. Abartıyordu. Hep böyleydi. Hastalandığım zaman benimle hep ilgilenirdi. Doğrusu benimle ilgilenmesi güzeldi ama sanki biraz abartıyordu.

"Şimdi ateşim düşer. İlacı da içtim zaten"

Jungkook'un yüzünü inceledim. Ne bekliyordu?

"Jungkook iyileşirim ben hemen. Hadi sen git artık"

Şaşkınlıkla bana baktı.

"Ne yani seni bırakıp gidiceğimi mi sandın? Ateşin düşmeden, hatta tam iğileşmeden bir yere gidemem ben"

"Jungkook ben iyiyim. Senin de işlerin vardır zaten"

"Hayır işim falan yok. Sen şimdi uyu ben salondayım"

Pes ettim artık. Onu istesem de gönderemezdim çünki çok inatçı biri. Çocukluğumuzda da böyleydi. Benimle çok ilgilenirdi. Açıkcası sevdiği kadının ismini söylemediği için üzülmüştüm. Sonuçta kaç yıllık arkadaşım.

Jungkook salona gittikten sonra bende uyumaya çalışıyordum. Uyursam iyileşirdim.

....

"Hannah? Uyan artık akşam oldu"

Gelen sesle gözlerimi yavaşca araladım. Rüyamda neden Jungkook'u gördüm hiç bir fikrim yoktu ve sanırım beni rüyamdan uyandıran kişi rüyamda gördüğüm kişiyle aynı.

"Akşam oldu Hannah. Gece senin için uyumak zor olucak"  elleri yine alnımdaydı.

"Ateşin de düşmüş"

"E-evet"

Neden kekelemiştim ki? Son zamanlar bana birşeyler oluyordu. Ne olduğunu bilmiyorum ama ne olduysa iyi birşey olmasını istiyordum.

"Benim...burda kalmam gerek"

Kaşlarımı çattım.

"Noldu ki?"

Eliyle ensesini kaşıyıp ve dudaklarını bir birine bastırdı.

"Annen mesaj atmıştı. Yani, senin telefonuna. Özür dilerim telefonuna bakmamalıydım ama arka arkaya mesaj gelince bakmam gerek diye düşündüm. Annen mesajda bu gün gelemeyeceğini söylemişti. Ben de seni yalnız burakmamak için burda kalsam iyi olur. Sonuçta hastasın"

"Hayır Jungkook gerek yok. Annem bazen eve gelmiyor ve ben yalnız kalıyorum he-"

Sözümün kesilmesine neden olan şey sönen ışıklar idi.