Kendimi bulma hikayem

23.08.19 saat 14.43🌹

Sigara içmeye başlamıştım.
En kızdığım davranışı kendim yapmaya başlamıştım.
Neden böyle bir yol seçmiştim
Bilmiyorum...
Belki içimde dolmayan boşluğu doldurmak için,
Belkide hiç gerçekleşmeyecek hayallerim içindi.
Bir tür kendimi avutma ve rahatlatma yöntemimdi.
Önceden insanlar bunu söyleseler kahkahayla gülerdim.
İçmek için bahaneler bunlar derdim.
Bazen kendimi tanıyamıyorum bu yüzden
En çokta yapmam dediğimiz şeyleri yaparken buldum kendimi.
İnsan en çok yapmam dediği şeyleri yapıyor.
Bu nasıl döngü hala daha çözemedim.
Size de bu durum ilginç gelmiyor mu?
Sizde en çok yapmam dediğimiz şeyleri yaparken bulmuyor musunuz kendinizi?

Saat:15.30
Az önce yine balkona çıktım uzun zamandır evim gibi balkon
Orada huzur buluyorum uzun zamandır.
Balkonda otururkem hiç olmadığım kadar özgür hissediyorum kendimi.
Gökyüzüne bakmam yeterli.
İçinde birçok şey barındırıyor. Hüzün mutluluk, öfke, nefret... Bütün hisler sanki orada yaşanıyor gibi...
Hafif bir esinti var dışarı da
Kuş sesleri de eşlik ediyor
Karşıdaki ağaçlar dans eder gibi hafif hafif sallanıyor.
Arada iç sesim sesleniyor bana ne diyor biliyor musunuz?
Hemen kalk odanı topla
Ben şuaralar yerimden bile kalkmak istemiyorum.
Uzun zamandır yaptığım hiçbirşey yok.
Çünkü ne şanslı bir insanım ne zeki ne güzel ne de çok param var.
Ortalarda biryerlerde kaybolmuş hatta sıkışmış kendini bulmak için çırpınan birisiyim.

Saat:19.14
Yine çok sıkıldığım bir saatteyim.
Balkona çıktım,
Sigara yaktım,
Hepsini içemedim.
Çünkü şuan herşeyden sıkılıyorum ondanda sıkıldım.
Çevremden sıkıldım,
Arkadaşlarımın salak olmasından sıkıldım,
İnsanların gerizekalı olmasından sıkıldım,
Bir şeyler yapmamaktan sıkıldım,
Ailemden, monotonluktan sıkıldım.
Farklı bir şeyler yapmak istiyorum.
Ama bulamıyorum.
Kendime ama daha çok insanlara öfkeliyim.
Bu öfke çok büyük onların insanları dış görünüşüyle yargılamalarından bıktım.
Bende kötü bir insan olmak istiyorum.
Onlarla dalga geçmek onları yargılamak istiyorum.
Ama içimdeki iyi insan figürü hiçbir zaman buna izin vermiyor.
Bu beni daha çok delirtiyor.
Öyle bir noktaya geliyorum ki artık kendime nerdeyse kötü olmak için söz vericem.
Bu hale gelmemin sebebi zaten onlar değil mi?
O zaman niye iyi insan olarak kalayım ki...
Onlarında canı yansın, onlarda üzülsün onlarda çaresizliği tatsın istiyorum.
Bunu o kadar istiyorum ki...
Büyük derin bir hayal kırıklığım var herkese karşı
Kimse beni yeteri kadar sevmedi.
Ben kimsenin hiçbir zaman gözbebeği olamadım.
Hiçbirzaman takdir edilmedim.
Hep ezildim.
Hep korktum.
O kadar büyük bir korkuyduki sesimi çıkaramıyordu.
Ama artık sesim daha gür çıkıyor.
Çünkü değiştim...