Kendimi bulma hikayem

20.10.19 saat:21:29

Darlanıyorum.
Boğuluyorum.
Çok değişik şeyler oluyor nerden başlasam bende bilmiyorum.
Hangi hissettiğim duygudan o kadar çabuk değişiyor ki duygu durumum.
Daha düne kadar iyiydim. Ama her böyle hissettiğimde değilim aslında en çokta insanları anlamıyorum.
Kötü olduğum güne gidelim onun bir gün öncesi inanılmaz sıkıldım öyle böyle değil. Bu böyle ne yapacağımı bilememek sıkıntısıydı çünkü uzun zamandır bir şeyler yapmak istiyorum ama ne olduğunu bulamıyorum. Yine de şefkatliydim kendime olabilir bazen canın sıkılabilir diye teselli etsemde boşuna bir gün önceden zaten sinyali vermişti. Ertesi gün oldu derse gidicem bir anda yine bu anlam veremediğim sıkıntı geldi. Okula gittim oturdum terleme geldi ondan sonra ipler koptu bende dedimki tamam işte yine eskiye döndün arkadaşım iyi misin dedigi an koyverdim herşeyi ağlamaya başladım. Dışarı çıktık oturduk sadece ağlıyorum. Derse girdim yinede biraz havam değişir diye ama derstede bir anda üşümeye başladım dersten çıktım gittim güneşe oturdum bu seferde terledim böyle garip haller içindeydim eve geldim oturdum ağlıyorum. Arkadaşım aradı gel dedim yanıma geldi hala daha ağlıyorum midem bulanıyor kalbim hızlı korkuyorum diyorum. Daha çok ağlıyorum. Sonrasında biraz sakinlemeye başladım. Ama içimde büyük bir yalnızlık duygusu dolanıyor. Arkadaşıma bende kal dedim çünkü yalnız olduğumda herşey çok daha zor geliyor. Neyse kaldı sabah ders için kalktık kahvaltı yapmaya dışarı çıktık yine durduk yere ağlamaya başlıyorum ve o gün üşümem devam etti. Ama daha iyiydim. Toparlandım derken ertesi gün yine aynı durumdayım evde durmak istemiyorum yalnız hissediyorum. Evde kahvaltı bile yapmak istemedim. Çıktım okula gittim kahvaltı yaptım ders çalıştım. Bir yandan göz yaşlarım akıyor bir yandan çalışıyorum. Dedim bu kadar yeter kalk git kargonun iadesini yap eve geç kalktım kargoya gidiyorum ama bide bana sorun salya sümük gözyaşlarımı tutamıyorum. Kargoyu verirken kendimi tutuyorum. Kargodan çıktıktan sonra yine başladım çevreye belli etmemeye çalıştıkça sanki içim daha da coşuyor.
Eve geldim ağlamaya devam ettim sonra nasıl oldu bilmiyorum sakinledim iki gündür daha iyiyim ama çok darlaniyorum çünkü hiç arkadaşım yok var ama yok gerçekten bu durumdan sıkıldım bıktım usandım darlandım kuscam artık cidden kusucam. Çünkü hep aynısı oluyor. Arkadaşım var gibi ama yok. Burda içimden gerçekten sövmek geliyor. Böyle ağız dolusu küfürler etmek. Herkes o kadar ayrı kafa ki kimse dışarı çıkmak istemiyor gibi bu durumu daha çözemedim. Yeni birkaç arkadaş edinmem gerek ama oda olmuyor. Herkes o kadar salak yeni birisiyle tanışmak istemiyor gibiler ama varya şöyle benimle herşeyi yapan arkadaş bulsam gerçekten kimseyi takmayacağım. Şuanlık darlanmaya devam.