Her darbe alışımda güçlenmek yerine güçsüzleştim, o her güçsüzleştiğim anı hatırlıyorum. Geceleri ağlarken uyuya kalışlarımı, uğradığım ihanetleri, yarı yolda kalışlarımı, en sevdiklerimi kaybetmeyi, nasıl hiç sevilmediğimi, değersiz kalışımı, öylece ortada kalışlarımı, oyuncak oluşlarımı hepsini daha dün gibi hatırlıyorum. Ne kadar bir kısmının izleri silinmiş de olsa hala o izleri taşıyorum. Geçmiş insanın peşini bırakmazmış, çok sonradan anladım. En başa döndüğümde tekrar kaybım çoktu, sevdiğim insanları sevdiği insan değildim, benliğim gitmişti geriye sadece somut olarak kalmıştım. Sanki hiç acı çekmemiş gibi güldüm her defasında. Ayakta kalmak zor derler ya, bence aslında zor olan yıkılamamak. Sonra O beni o kadar şeyin içinden çekip aldı, kendine kattı. Kalbimin evi oldu. Aylar geçti bir gün bile pişman olmadım. Eğer bu kadar acı sonunda Ona kavuşacağımı bilsem yine çekerim.
Kalbimin evi, Biriciğim..
Sen geldin geleli üşütmüyor soğuklar,
Acıtmıyor bir iğnenin parmağıma batışı. Sanki daha o iğne batmadan iyileştiriyorsun. Bu şehir hiç Bizi birlikte görmedi somut olarak ama aslında ben bu şehrin her sokağını Seninle yürüdüm. Huysuzluğumu bağışla, çocuğum işte biliyorsun. Hala marketlerde koşturmayı seven bir çocuk. Bir gün parka gidelim olur mu? Salıncağa bineriz, ben Seni sallarım, sonra da Sen beni sallarsın. Sonra deniz kıyısında saatlerce omzunda denizi dinleyeyim, şu dünyada tüm kalbimle istediğim ufacık bir istek. Bir de bana bir şeyler anlat Seni dinlemeyi seviyorum bir de Seni..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mavipansehir
PoetryGaripliğim hep üzerime sinmiş olarak yıllardır duruyor. Ben bu dünyaya ait değilim bunu öyle iyi biliyorum ki, daha çocukken farketmiştim bunu.Şimdi ise kendime bir dünya kurdum o dünyada hayata tutunuyorum. Tutunduğum bu hayatın en güzel yanı ise k...
