Gerçek Hayatım (High School Love On)

Bölüm 1: Ben..Lee Seul Bi.

Woohyun gülerek içeri koştu ve "Vazgeçtim, benden hemen kurtulamazsn" dedi.

-2 ay önce-

Gözümü açtığımda bir oglan gördüm, etrafa birseyler söylüyordu.. etrafıma baktığımda ise 5-6 kişinin başımda toplandigini farkettim, dogruldum ve sordum "ne oluyor?!" Uyandığımda ilk gördüğüm oğlan cevap verdi " Bir kaza oldu,az sonra ambulans burada olur." Ben ne olduğunu hatirlamaya çalışıyordum. Ama ne kadar ugrasirsam o kadar başım ağrıyordu, bu yüzden sadece şimdi ne yapmam gerektiğini düşünmeye başladım.Geç olsa da "Ambulansa gerek yok!" Diyebildim anca.."En azından kontrol etmeleri gerekir," dedi ve saatine bakıp koşmaya basladi. "Hayır,bekle!!" Diye bağırdigimda yine gecikmistim, beni duyamamisti bile,ama gitmesini istemiyordum..Sanki bana yardım edebilecek tek kişi oymus gibi hissediyordum.Neden mi? Bilmiyorum..sadece bir his işte.

İnsanlar dağılmış ti. Birkaç kişi kalmıştı sadece.. bir kadından bana kalkmam için yardim etmesini istedim.Kadin kalkmama yardım etti ve bende teşekkür edip oğlanın gittiği yöne doğru hızlıca yürümeye başladım. Arkamdan seslendiler ama umursamadm. Neden bilmiyordum ama hastaneye gitmek istemedim. Daha sonra bir parka girdim, banka oturup ceplerimi karıştırmaya başladım. Şanslıydim ki cüzdanım cebimdeydi. Cüzdanımi açtım ve yine çok sansliydim ki kimliğim oradaydı. Adımın Seul Bi olduğunu öğrendim. Lee Seul Bi. Cüzdanımı biraz karistirdiktan sonra başka birşey olup olmadığına emin olmak için cebimi tekrar karıştırdım ve evet.. hicbirsey yoktu. Ne yapacağımı bilmiyordum. Param çok fazla değildi.Bu yüzden dikkatli harcamaliydim.Biraz dolaştım ve bir markete girdim,birçok kişi oturmuş 'ramen' yiyorlardi.Bende bir tane aldım ve yemeye başladım. Bitirdigimde çıkıp etrafta dolasmaya basladim.Ne yapacağımı bilmiyordum,hava kararmaya başlıyordu. Hava gittikçe karariyordu ve ben de hava karardikca korkuyor ve çaresiz hissediyordum.Ama kader mi denir,yoksa tesadüf mü bilmiyordum ama onu gördüm..Sabahki oğlanı.Kaldirima oturmuş birseyler düşünüyordu. Yavaşça yanına gittim, ve "Afedersiniz, " dedim.Kafasini kaldirdi ve bana bakti.Gulumsedim,cana yakın gozukmeye çalıştım. Nasıl cana yakın olunur ondan da emin değilim ama neyse.."Evet.." dedi sakince. Ne denilirdi ki,yani merhaba ben sabah başında durdugunuz baygın kız mı diyecektim .. Birseyler söylemem gerektiği için "Ben sabah yolda baygindim.Acaba etrafta benim olan birşeye rastladığınizi hatirliyor musunuz? " dedim anca.En azından telefonumu bulduysa onunla beni tanıyan birilerine ulaşabilirdim.Ama bulmuş olsa neden kendine saklasin ki verecek olsa sabah verirdi. Biraz bekledi ve sonra "Hayır" Diye yanıtladı. "Bir şey mi kaybettiniz?" "Açıkçası emin değilim,cebimde sadece cüzdanım vardi ve icinde de biraz parayla kimliğim. " diye yanıtladım bende.Hala neler olduğunu anlayamamistim.Kafasini aşağı yukarı salladi ve sonra gitmesi gerektiğini söyledi. Ne diyeceğimi bilemedim.Yine.. Ayağa kalktı ve yürümeye başladı. "Ben..Lee Seul Bi! " diye bağırdım..