The Last Us

#6

"ay Marie!" Harang ko kay Marie habang naglalakad palabas mg office.

"Bakit?!" Sigaw nyang tanong saakin.

"Hmmm... Marie pwedeng makitulog muna mga gamit ko sayo? Kasi--" Habang nagkakamot ng batok.

"Pinalayas ka na naman? Sasha, pang-ilan mo na yan?"

"Marie, may pupuntahan lang ako. Uuwi lang ako saglit ng probinsya. Ehhh walang tutulugan ang mga gamit ko kaya... pwedeng..." sabah tingin ko sa kanya ng para bang nanghihingi ng permiso.

"Isang gabi lang."

"Yes! I love you, Marie!" Sabay yakap sa kanya ng mahigpit. "Thank you talaga!"

"Halika na."

"Hmm... Marie, nakakahiya na talaga pero pwedeng makahiram ng..."

"Pamasahe? Sure. May extra namang binigay si Jay."

---

Nandito ako sa may bus terminal habang may hawak na iced coffee at choco butternut. Ngumunguya ako at naghihintay ng biglang may humablot ng kape ko at nakitang si...

"Sid, ano ba?! Ibalik mo yan!"

"Punta kang reunion? Sabay na tayo. Boring pag mag-isa akong magda-drive for 5 hours. Halika na." Casual nyang itinapon ang paper cup ng ubos ko ng iced coffee at hinawakan ng aking pulso at marahang hinahatak papuntang sasakyan nya.

"Teke nga, bitawan mo ko! Hindi ako sasama sayo. Kaya kong pumunta ng mag-isa."

"Really?"

"Yes, really."

"Too bad, ako hindi ko kaya. So, you're going to have a ride with me." Lumapit sya saakin at bumulong. "Sumama kana kung ayaw mong gumawa ako ng eksena dito because you it yourself, kayang kaya ko."

Hinatak nya ako papasok ng maganda nyang kotse.

Sa totoo lang ayoko talagang pumunta lalo't alam kong nandito sya sa Pilipinas. Kung hindi lang sana ako nakapangako sa matalik kong kaibigan na si Mei hindi sana talaga ako pupunta. Si Mei lang ang nakakaalam na naging kami ni Sid after ng high school. She kept that secret 50ft below the ground but now I am going with Sid sa reunion, it's really out of the plan. I can't make him talk about what we were before. Ipapahiya lang nya ang sarili nya.

"Quiet. Hindi ako sanay." Tinignan nya ako habang hawak na ang kanyang manibela at magda-drive na. "Seatbelt. Baka mahuli tayo." I buckled my seatbelt without talking or even looking at him. "If it's about the coffee, then sorry but I have to do it. You'll palpitate at baka..."

"Sa tingin mo gayun ako kababaw?"

"Tsk, Sasha, no. You have a background of heart disease. Kailangan mong iwasan ang mag-kape." Concerned nyang sagot.

"Well, for the record, Umiinom ako ng kape everyday twice a day or maybe three. Wag kang mag-alala, wala akong problema sa puso." I assured him.

He just nodded to end the argument. 30 mins. na syang nagda-drive and it's quiet. This is the longest 30 minutes with him, alone. and it is sufficating me. Hindi ko alam kung bakit. Baka siguro ngayon ko lang ulit sya nakasama ng matagal. This is a more or less 5 hour drive and hindi ko alam kung paano ko itatawid iyon. Parang gusto kong makasama sya pero ayoko. Gusto kong maramdaman ang presensya nya pero ayoko dahil bumabalik ang mga nakaraan. It's... this is simple torture.

"Lunch." He said after the almost one hour drive. Iniliko nya ang kanyang manibela sa isang drive thru. Jollibee. We used to date at Jollibee. Childish some may say, cheap some may say pero ito yung kaya ng budget namin nung college kami. We used to eat here every once a week. Minsan nagiging once a month nalang dahil hindi magtama ang mga schedule namin.