𝙳 𝙸 𝙻 𝙷 𝚄 𝙽 ° texting

final

Ertuğrul, karşısında duran adama ve arkasında beliren adamlarına dehşetle bakakalırken, ani bir hareketle Aysima'yı arkasına aldı.

Aysima, bedenini kaplayan korku ile belinde duran adamın elini kavradı ve sımsıkı tuttu.

Iyi ki de tuttu...

"Ne o, korktun mu Ertuğrul Bey?" Dedi bu sefer adam. Laubaliliğini anlamamak için, aptal olmak gerekirdi. Bir kaç adım daha yaklaştığında, Ertuğrul geri geri gitmeye başladı. Aysima, Ertuğrul geriye doğru adım attıkça ona uyum sağlıyordu. Içindeki sevgi patlaması, yerini korkuya ve endişeye bırakmıştı.

Kalbindeki kelebekler çoktan ölüp, sonsuz yolculuğa çıkmıştı.

"Ne istiyorsun lan sen burada?!" Diye bağırdı Ertuğrul.

Aysima, Ertuğrul'un ilk kez sinirli hâlini görüyordu.

"Ne mi istiyorum? Hımmm..." Elini çenesine götürüp, düşünüyormuş gibi yaptı.

Ertuğrul, ne yapması gerektiğini veya nasıl Aysima'yı buradan uzaklaştıracağını bilmiyordu. En çok sinirlendiren ve çaresiz hissettiren de buydu. Telefonla konuşup birilerini ararsa Ferit'in sinirleneceğini ve işlerin iyice kızışacağını biliyordu.

Ferit, Ertuğrul'un hiç beklemediği bri anda belindeki silahı eline aldı ve namluyu uzattı.

Aysima gözleri kocaman açılmış halde arkasında durmaya devam ederken, gözlerinin tekrar dolmasına izin verdi. Ona yenice kavuşmuşken, kaybedemezdi.

Sevdiği adamı kaybedemezdi.

Onu,

Kaybedemezdi.

Ertuğrul olacakların farkına vardığında ise, kalbindeki acının yükünü biraz daha taşımaya zorladı kendini...

Aysima'ya döndü.

Uğruna öleceği kadına.

Kızın yanağına hâlâ daha korkakça elini uzandırdı ve parmağı ile okşadı.

"Benim için bir şey yapabilir misin?"

Aysima çaresizce bakmaya devam ederken, gözyaşlarının yanaklarını islatmasına izin vermeye devam etti.

"Ne olursa." Dedi tek nefeste.

Ertuğrul gözlerini kapatıp gülümsedi ve yavaşça kızın dudaklarına yaklaştı.

Dudaklarını dudaklarına bastırdığında, aylardır susuz kalmış ruhuna su içiriyordu. Aysima, sıcak dudaklarını biraz daha bastırırken, Ferit piç gülüşünü atmaya devam ediyordu.