Alles wat hij is ✓

4. Ontvoerd op klaarlichte dag

Maandag

De hele middag werken Chris en ik in de bibliotheek aan het verslag. Dit keer helpt hij wél mee. We zitten naast elkaar op de computer en zijn beiden bezig met het uitwerken van ideeën en het schrijven van de eerste alinea's. Het verslag heeft niet veel eisen, dus we kunnen beiden ons eigen ding doen. Af en toe werp ik een blik op zijn scherm, om te zien dat hij daadwerkelijk druk bezig is. Zijn ogen staan gefocust op het scherm en zijn vingers razen over het toetsenbord.

Als het zes uur is geweest, zijn we er allebei klaar mee. Mijn maag knort hardop. Chris grinnikt door het geluid en ik kijk blozend weg.

Ik ruim al mijn spullen bij elkaar en laat expres een van mijn rode lokken voor mijn gezicht vallen. Normaal verschuil ik mezelf niet achter mijn haar, maar bij Chris is het anders. Ik moet gewoon snel blozen en hij moet absoluut niet denken dat er meer achter zit.

Hij moet eens leren dat niet elk meisje achteloos voor hem valt, hoe knap hij ook mag zijn.

Samen lopen we de bibliotheek uit. De vrouw achter de balie kijkt ons verbaasd na, waarschijnlijk verrast dat Chris hier rondloopt. De meeste mensen van onze stad kennen Chris en zijn reputatie wel, zelfs de oudere mensen. Verhalen hier gaan als een lopend vuurtje rond en binnen no time weet de hele stad het.

"Ik zie je morgen weer?" zegt Chris.

Het is eerder een vraag dan een stelling.

Ik kijk van mijn stuk gebracht op naar Chris. Hij kijkt wel een complete transformatie ondergaan te zijn sinds vanochtend. Zijn blauwe ogen staan niet meer afstandelijk, maar eerder peilend.

"Als alles volgens plan gaat en ik morgen nog leef, wel ja," antwoord ik dramatisch.

Hij rolt zijn ogen, maar ik zie een grijns rond zijn lippen kruipen.

Ik kijk hem na als hij zich omdraait en wegloopt. Zijn handen zijn in de zakken van zijn broek gestoken en zijn blik is op de weg voor hem gericht. Zijn spieren bollen op bij elke stap die hij zet. Ademloos volg ik hem met mijn blik. Niemand kan ontkennen dat Chris er goed uitziet.

Hij is knapper dan goed voor hem is.

Ik schud mijn hoofd en probeer me weer te concentreren. Ik moet naar huis, aangezien mijn ouders vast op me wachten voor het avondeten. Ik draai me op mijn hielen om en slenter de hoek om, in gedachten nog steeds bij de verwarrende jongen.

Ik schrik op als ineens een koude hand mijn mond bedekt. Mijn eerste reactie is keihard gillen, maar het geluid wordt gedempt door de hand. Mijn armen worden ruig naar achteren getrokken en ik knijp mijn ogen samen van de pijn. Ik probeer me met al mijn kracht los te trekken, maar niets lijkt zin te hebben. Mijn belager is velen malen sterker dan ik. Zonder moeite trekt hij me achterover, waardoor ik machteloos ben.

Ik verwacht ter plekke te worden vermoord, maar dat blijkt niet het geval te zijn als ik meegetrokken word. Ik gil het uit en in paniek probeer ik om me heen te schoppen.

"Verdomme," sist een lage stem bij mijn oor.

Blijkbaar heb ik iemand geraakt. Als reactie worden mijn armen nog verder op mijn rug gevouwen en ik kreun pijnlijk.

"Werk eens mee, kreng," gromt de stem nogmaals.

Ik schud hevig mijn hoofd en ga onverstoord verder met schoppen en draaien, ook al levert dit me veel pijn op in mijn schouders. Ik draai me om, maar net op dat moment krijg ik een elleboog in mijn gezicht. Binnen enkele seconden voel ik een warme vloeistof over mijn gezicht glijden.

Ik heb een bloedneus. Het bloed stroomt over mijn kin heen en bedekt mijn shirt.

"Je hebt haar een facking bloedneus geslagen!" snauwt een andere jongen boos.