Till I Met You (COMPLETED)

The Worst Day

Unti-unti ko minulat ang mga mata ko.

Una kong nasilayan si Kevin na nagbabasa ng libro.

"K-kevin?..."

Napatingin siya at pumwesto sa tabi ko.

"Caroll, kamusta ka na? Gutom ka ba? Gusto mo matulog ulit? Ano? Sabihin mo sakin!"

"Kalma lang, okay ako" sabi ko ng mahina.

"Sigurado ka?" Tumango ako bilang sagot.

Biglang may pumasok sa room.

"Oh, hija, gising ka na pala, how are you feeling?" Tanong sakin nung doctor.

"Mr. Rosario pwede po ba ikaw makausap sa labas?" Sabi niya.

"Sige po" tapos lumabas na sila.

Naiwan ako dun magisa.

Kevin

"Uhmm, what is your relationship to the patient Mr. Rosario?" Tanong niya.

"She's my close friend" sabi ko.

"Doesn't she have any relative here in Korea?"

"She does, her sister's here"

Sakto naman pumasok sa eksena si Genevieve I mean, Caroline.

"Annyeong haseyo" bati niya sa doctor.

"Annyeong haseyo" sagot naman ni doc.

"I assume you are the relative of the patient?" Tanong niya kay Caroline.

"Yes, I'm her sister" sagot niya.

Sumeryoso yung mukha ng doktor.

"I'm sorry to say but, she has Leukemia, stage 2..."

"L-leukemia?"

"Yes, Leukemia, it is shown in the results that there is the enlargement of the spleen and there are more abnormal white blood cells than normal ones" sabi niya samin.

"The longest amount of time that a person with leukemia can live is 5 years depending on what type her leukemia is, but in her case, Chronic Leukemia, she is expected to live for a few months....."

"Chemotheraphy is the best way to treat her now, we'll make her drink drugs such as

Hindi ko napigilan na tumulo yung mga luha ko.

"I'm sorry" sabi ng doktor at umalis.

Pumasok ako sa kwarto niya at niyakap siya.

"Caroll..." sabi ko habang tumutulo ang aking mga luha.

"Oh, bakit? Ba't ka umiiyak? Tahan na" tapos tinapik tapik niya likod ko.

"Wag mo ako iwan...please?..." sambit ko habang niyakap siya ng mahigpit.

"Wag ka magalala, hinding hindi kita iiwan..."

~~~~~~~~~~

Nang masabi ko yung tungkol sa kanya, nasaktan ako.

Kitang kita ko sa mukha niya na para bang nasira ang pagkatao niya, napapansin na rin namin na namumutla siya at yung buhok niya, umiiksi at unti unting lumalagas.

Kaya pa naman niya maglakad pero kailangan ng may-alalay.

Mas nasaktan ako ng sinabi niyang wag na lang magpagamot, wala naman daw kasing silbi.

In short.....

Parang gusto na niya mamatay.

Naghihintay na lang siya para sa oras na mawalan siya ng hininga.

Pero kailangan ko siyang pasayahin.....

May lugar pa kami dapat puntahan.

~~~~~~~~~~~

Pagkatapos ng next chapter, may epilogue pa tapos The End na.

Thank you to my readers :)

Lovemuchxoxo