İstila

Uzaklara Gitmek

Demir korkuluklardan akan kanlı beyin parçacıkları ahenkle dans ederken kusucak gibi oldum. Arkamı döndüğüm anda annem bana sarıldı.

Annemi çok severdim.Hala daha seviyorum. Bana sarılışı ile dünyalar benim olmuştu sanki. Kafamı annemin omzundan kaldırınca babamı gördüm. Bitkin gözüküyordu. Hemen beni içeri aldılar. Benim iyi olduğumdan emin olduktan sonra annem sofra hazırlamaya başlamıştı.

Annemin mis gibi pilavının kokusu burnuma vurdu. Belki de bu kokuyu uzun bir süre duyamıycaktım. Evimizdeki erzaklar ne kadar yetecekti bilmiyorum. Bir de evimiz ne kadar guvenli olacaktı diye düşünmeden edemiyordum. Düşüncelerimin arasında boğulurken babamın gömleğindeki kan lekesi gözüme çarptı.

O an sanki organlarım dökülüyordu. O anki acıyı tarif etmem imkansızdı.  Babama sormaya da korkuyordum. Adama ısırıldın mı diye sorulması koyar diye düşündüm. Ama yapmak zorundaydım.

Hafif bir sessizlikten sonra babama gömleğindeki lekeyi sormak için ağzımı açtığım anda sanki ne diyecegimi biliyormuşcasına evet ısırıldım dedi.

Babamın gözünden süzülen yaşları hala unutamıyorum. Onu ilk defa ağlarken görüyordum.  Ben de kendimi tutamayıp hüngür hüngür ağlamaya başladım. Hayatımın en duygusal anlarını yaşıyordum. 

Babam masadan sandalyeye tutunarak yavaşça kalktı. Ne yapacaktık babamı ? Onun bizi yemesini mi bekleyecektik? Yoksa onu öldürecek miydik? Tabiki de o dönüşmeden öldürülmesini istiyordu. Ama bunu yapmamız çok zordu. Babamı öldüremezdim.

Yatağında yatan babamın başında dua eden annemin göz yaşları babamın ellerini ıslatıyordu. Ben ise duygusallığımı tamamen yitirmiş donmuş bir şekilde  babamı izliyordum. Senelerdir benim için herşeyi yapan babam gözlerimin önünde bir yaratığa dönüşüyordu.

Annemden babamı öldürmesini isteyemezdim. Ikimizde babamı olduremeyecigimize göre en iyisi babamı bağlayıp evden uzaklaşmaktı. Babama köpek gibi tasma mı takacaktık? Yapamazdık. Anneme hemen cantamizi hazırlamasını söyledim. Gitmeliydik uzaklara gitmeliydik...