"ဒိန်း ဒိန်း ဒိန်း"
ပူးကပ်နေသောရင်လွှာနှစ်ခုကြားမှနှလုံးသားလေးတစ်ခု။
"သ သတိရတယ် Hyun ငယ်"
တိုးတိုးလေးတကယ့်ကိုတိုးတိုးလေး။ဤလူဟာဦးနှောက်ပိုင်းများထိသွားခဲ့လေသလား။ခါးမှလက်တစ်ဖက်ကကျောပြင်အထက်သို့တိုးကပ်လာကာနူးညံ့သောဆံနွယ်တို့ကြားသို့ရှည်သွယ်သွယ်လက်ချောင်းများကခပ်ဖွဖွထိတွေ့နေလေသည်။
Baek Hyunမျက်လုံးများပင်ပြူးကျယ်ထွက်သွားခဲ့ရပြီးခြေဖျားလက်ဖျားတို့အေးစက်လာခဲ့သည်။
//ဒီ ဒီလို ပုံစံအနေအထားက Hunလေး။Hunလေးဖက်နေကျပုံစံအတိုင်း//
တဒိတ်ဒိတ်ထိုးဆောင့်ခုန်လာသည့်နှလုံးတစ်ခုကြောင့်ထိန်းချုပ်ထားရသည့်မျက်ရည်တို့ကဝဲခနဲအိခနဲ။
//တခြားလူတောင်မဟုတ်ဘူး။Hunလေးနဲ့မှဘာလို့။ Byun Baek Hyunသတိထားစမ်း!!။//
"Park Chan Yeol Shiiအခုဘယ်လိုအပြုအမူပါလဲ။လွှတ်ပါ"
"ဒီနေရာ"
"ဟင်"
"ဒီနေရာတအားနာတာဘဲ"
နှလုံးတည့်တည့်သို့လက်ညှိုးထိုး
ပြကာမျက်ရည်များကျလာလေသည်။
"ရှင်းအောင်ပြောပါ။အောင့်တာလား
ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ"
"အခုလေးတင်"
"ဘာဖြစ်တယ်!?"
"အခု မင်းကိုမြင်ခါမှနာလာတာ။ဘာလို့မျက်ရည်တွေကျလာရတာလဲ Hyunလေးရဲ့။ဟင်..!?"
" Park Chan Yeol Shii"
ရှေ့မှ လူသားလေးအားနောက်
တစ်ခါရင်ခွင်ထဲထည့်သိမ်းမိပြန်သည်။
"ခဗျား လွှတ်"
"အခုတိုင်းလေး။ဒီတိုင်းလေးဘဲခဏနေပေးပါ။ကိုယ် ကိုယ် အရမ်းနာကျင်နေလို့။"
ငိုရင်းနှင့်ပြောလာသည့်လူကြောင့်Baekရုန်းနေတာကိုရပ်လိုက်မိကာလက်ကိုဘေးချပစ်လိုက်သည်။
//လူတစ်ယောက်အထိအတွေ့မှာအ့လောက်ဖြစ်စရာလားByun Baek Hyun။တိုက်ဆိုင်သွားတာဘဲနေမှာကိုမင်းကပါဘာလို့//
အခန်းတွင်းရှိနောက်ဖက်မှလူနှစ်ယောက်မှာတော့တခဏမျှမှင်သက်နေမိကြပြီးနောက်အချင်းချင်းကြည့်ကာမတိုင်ပင်ရဘဲအခန်းအပြင်ဘက်သို့တိတ်တဆိတ်ထွက်လာခဲ့လိုက်ကြရသည်။
