Ιστορίες τρόμου

Κουδουνίσματα: «Αστυνομία»

6

Ένα περιπολικό κατέφθασε μετά από περίπου ένα μισάωρο.
    Ντουγκ, ντουγκ, ντουγκ!
    Η Σούζαν και η Ρόουζ αλληλοκοιτάχτηκαν παγωμένες πάνω από τον πάγκο της κουζίνας.
    Όταν άκουσαν την φωνή του αστυνόμου ανακουφίστηκαν. «Χρειάζεστε βοήθεια;» Μια σιλουέτα φαινόταν αόριστα πίσω από το θολωτό τζάμι της εξώπορτας. «Κυρία;» ρώτησε πάλι.
    «Έρχομαι», είπε η Σου.
    Στην πόρτα ήταν ένας ένστολος άντρας. «Εσείς καλέσατε;»
    «Αργήσατε!» φώναξε η Ρόουζ μέσα από το σπίτι. «Θα μπορούσε να μας έχουν σκοτώσει!»
    Η Σου έκανε ένα βήμα μπροστά και έκλεισε την πόρτα πίσω της. «Συγγνώμη», είπε. «Είμαστε ακόμα ταραγμένες».
    «Πείτε μου τι συνέβη».
    «Δεν ξέρουμε να απαντήσουμε». Σταύρωσε τα μπράτσα της χιαστί. Ένα ψυχρό αεράκι φυσούσε από τα βόρεια.
    «Δεν ξέρετε; Αφού είπατε ότι κάποιος βροντούσε την πόρτα».
    Ναι, βροντούσε την πόρτα. Αλλά και το κουδούνι που δεν υπήρχε.
    «Τις τελευταίες δυο τρεις βδομάδες μου βαράνε την πόρτα, ακριβώς».
    «Ξέρετε ποιος είναι;»
    «Ένα αγόρι».
    «Φάρσα;»
    «Δεν ξέρω. Κοντεύω να τρελαθώ».
    «Το αγόρι ξήλωσε το κουδούνι;»
    Η Σου κούνησε το κεφάλι. «Εγώ». Το αεράκι φύσηξε μια τούφα από τα μαλλιά της πάνω στο πρόσωπό της. Έφερε την τούφα πίσω από το αυτί.
    «Μάλιστα. Πόσο καιρό είπατε ότι συμβαίνει;»
    «Τρεις βδομάδες περίπου. Με παύσεις μερικών ημερών».
    «Άρα πόσες φορές έχει συμβεί ως τώρα;»
    «Νομίζω τρεις».
    Ο αστυνόμος κούνησε το κεφάλι με τρόπο σαν να δήλωνε δυσαρέσκεια. Μάλλον μισούσε την δουλειά του. Και την γυναίκα που τον είχε ξεσηκώσει άδικα, χωρίς καλά-καλά να είναι βέβαιη γιατί τους είχε ξεσηκώσει. «Γνωρίζετε το αγόρι;»
Προσπάθησε να σκεφτεί. «Δεν μου λέει κάτι».
    «Μπορείτε να μου το περιγράψετε;»
    «Κοντομάνικο μπλουζάκι... κούρεμα σαν μπολ... μοκασίνια. Ηλικία κάπου στα δέκα».
    «Σωθήκαμε», μουρμούρισε εκείνος. «Θεωρείτε πως έχει απειλητικές διαθέσεις; Ή είναι απλώς ένας ταραξίας;»
    «Δεν μπορώ να πω με σιγουριά».
    Σημείωσε κάτι. «Βρισιές; Κινήσεις επιθετικότητας;»
    «Όχι, τίποτα τέτοιο. Δεν μιλάει καν, σαν να είναι μουγκό».
    «Καλώς», είπε. «Δε διατρέχετε κίνδυνο. Είναι απλώς κάποιο παιδί που δεν ξέρει πώς να σκοτώσει την ώρα του. Στην τελική, μπορεί να του αρέσετε και να μην ξέρει πώς αλλιώς να τραβήξει την προσοχή σας».
    Η Σου έμεινε ανέκφραστη. Κάτι θυμήθηκε. «Το δεξί του χέρι είχε ένα μώλωπα. Στον καρπό».
    «Και λοιπόν;»
    «Ίσως το χτυπούν στο σπίτι. Όταν βλέπετε ένα παιδί μωλωπισμένο, δεν πάει εκεί ο νους σας;»
    «Ναι, το σκέφτομαι. Τι σχέση έχει όμως;»
    «Ίσως αν ψάξετε στα αρχεία σας περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας ή ό,τι έχετε εκεί πέρα, τέλος πάντων, να βρείτε ποιο είναι το αγόρι...»
    «Δεν λειτουργεί έτσι, αλλά καλή σκέψη. Δύσκολο να βρούμε ένα αγόρι που μοιάζει όπως όλα τ' άλλα της γειτονιάς. Σε περίπτωση όμως που ξανασυμβεί, καλέστε και θα φτάσουμε εγκαίρως».
    «Το ελπίζω».