Onzichtbaar

17

'Het is prachtig hier, vind je niet', ze knikt. Na een toch wel lange reis gisteren, en wederom een rusteloze nacht slaap, vindt ze het heerlijk om uit te waaien. Even haar hoofd leeg te maken. Wolfs heeft een huisje gehuurd in Zoutelande, vlakbij het strand. Ze zijn vijf minuten geleden vertrokken en voelen nu al het losse zand tussen hun tenen. 'Ik vind het fijn, zo met jullie', ze laat haar hand met de zijne versmelten. Hij knijpt er zachtjes in, 'ik ook'. Terwijl Gijs druk in de weer is met een schep en een emmertje, genieten zijn ouders van het uitzicht en elkaar. Het is midden September, maar nog goed vertoeven op het strand. Het is geen bikiniweer, maar wel warm genoeg om zonder jas rond te lopen. 'Ik weet niet of ik het kan, Wolfs', ze zitten samen in het zand. Haar rug tegen zijn borst, zijn kin op haar schouder. Toen ze gisteren aankwamen was ze op van de zenuwen. Hier moet het gebeuren. Hier moet ze afscheid nemen. Het verlies van hun kindje een plaatsje geven. 'Wat niet, lief?', hij drukt een kusje op haar wang. 'Het afsluiten. Het vergeten', zucht ze. 'Hé', hij draait haar gezicht een stukje zodat hij haar aan kan kijken. 'We zijn hier om ons kindje een mooi afscheid te geven, niet om het te vergeten', vol schaamte slaat ze haar ogen neer. 'Misschien staan we hier met lege armen, met één kindje te weinig. Ons kleintje heeft jouw buik veel te vroeg verlaten, maar het zit voor altijd in ons hart', voorzichtig tilt hij haar kin een stukje op. 'Je hebt ook gelijk', fluistert ze, 'ik vind het gewoon zo moeilijk. Er is niets om afscheid van te nemen. Soms denk ik dat ik het veel groter maak dan het is'. 'Het is oké, Eef', hij drukt zijn lippen op de hare, 'het is ook hartstikke moeilijk. Maar daarom is jouw verdriet nog niet onterecht. Het is liefde die nergens naartoe kan. Niemand weet hoe dit moet. En dat maakt ook niet uit. Iedereen doet het op zijn eigen manier. Wij doen het zo. Wij doen wat goed voelt. We doen dit met z'n allen. Met ons gezinnetje'.

'Heel voorzichtig, hè vent, anders scheurt 'ie weer', hij geeft zijn zoontje een aai over zijn bol terwijl hij met het puntje tussen z'n tong aan het kleuren is. Met een glimlach zet Eva een kop koffie voor hem neer, 'wat ga jij er eigenlijk opschrijven?'. Ze gaat naast hem zitten en legt haar hoofd op zijn schouder. 'Ik weet het niet lief', hij wrijft zachtjes over haar arm, 'wat denk jij?'. Hij voelt hoe ze slikt, 'niks is gek, hè, dat weet je'. 'Ik... ik wil liever iets van ons samen schrijven', geeft ze toe. 'Dan doen we dat toch', hij drukt een kus op haar slaap, 'het is ons kindje'. Ze veegt een traan van haar wang, 'we doen hier goed aan, toch?', ze knikt naar haar zoontje. 'Ja, lieverd. Hij zou het niet begrijpen, we maken een foto van zijn tekening en dan vertellen we hem erover als hij ouder is, goed?', 'ja, goed', fluistert ze. 'Had je al iets in gedachte? Om op de ballon te schrijven bedoel ik', ze knikt en haalt haar telefoon tevoorschijn. Hij neemt het apparaat uit haar handen en kijkt naar de korte tekst. 'Mooi', fluistert hij. 'Ja?', hij knikt. Ze ziet de emoties in zijn diepblauwe ogen en drukt snel haar lippen op de zijne. Hij proeft haar zoute tranen en verdiept de kus, zodat hij overgaat in een zoen. 'Ik hou van je', haar adem blaast zachtjes over zijn lippen. 'Ik ook van jou, lief', hij drukt zijn lippen nog eens kort op de hare en veegt de laatste traan zachtjes van haar gezicht. 'Klaar!', hun zoontje kijkt hen vrolijk aan. Hij krijgt gelukkig weinig mee van het verdriet van zijn ouders. 'Kijk papa', hij schuift de wensballon naar zijn ouders die tegenover hem zitten. 'Mooi hoor, Gijs', Wolfs glimlacht trots naar het jongetje dat inmiddels op zijn stoel is gaan staan. 'Mama ook mooi?', Eva knikt en tovert een waterige glimlach op haar gezicht. 'Mama vindt het heel mooi, lieverd', ze voelt hoe haar man zachtjes in haar been knijpt. Hij pakt de papieren ballon op, draait hem om en legt hem voor Eva's neus. 'Flo?', 'mm?', 'wil jij het doen?', hij knijpt zachtjes in haar schouder als teken dat hij akkoord gaat. Ze schuift de ballon iets naar hem toe. Hij neemt haar trillende hand in de zijne en drukt een kus op haar wang, 'samen?', 'samen'.

Terwijl ze Gijs op haar ene arm heeft en met haar vrije hand een kant van de ballon vasthoudt, steekt hij het vlammetje aan. Het is een windstille avond. Zelfs hier aan zee staat er maar een zacht briesje. Het duurt dan ook niet lang voor de ballon oplicht en het korte versje goed te lezen is.

Ons hart was meteen van jou

We waren al zo aan je gewend

Maar je werd het mooiste sterretje

Nog voor we je hebben gekend

Schitter maar lief

Straal maar mooi

Lieve, kleine hartendief

'Dag lief kleintje, papa en mama houden van jou', fluistert hij. Ze kijken elkaar even aan en laten tegelijk de wensballon los. Hij neemt Gijs van haar over en slaat zijn arm stevig om haar heen. Ze laat haar hoofd op zijn schouder rusten en volgt de ballon met haar betraande ogen. 'Dag, dag', met twinkelende oogjes zwaait hun zoontje naar de ballon. Ondanks dat hij niet weet wat er precies aan de hand is, voelt hij de gewichtigheid van de situatie. 'Papa?', 'ja, vent?', Eva hoort de emotie in zijn stem. 'Mama lief, hè', hij brengt zijn handje naar zijn moeders wang. 'Mama is heel lief, Gijs', hij ziet zijn vrouw breken en trekt haar dicht tegen zijn borst. 'De liefste, mooiste, sterkste mama van de wereld', hij drukt een kus in haar haren. Ze slaat haar armen stevig om hem en hun zoontje heen. Ze legt haar wang tegen zijn borst en vanuit haar ooghoeken ziet ze het lichtje van de ballon steeds kleiner worden. 'Ik hou van jullie', fluistert ze, 'van jullie alle drie'.