Onzichtbaar

29

'Woeeeeessssj', Gijs geniet van de geluidseffecten die Anna produceert terwijl ze hem steeds harder duwt, 'hoog, Anna!'. 'Goed vasthouden dan, hé', waarschuwt ze hem. 'Jaaaaaaa', hij giert het uit. Wolfs kijkt glimlachend toe hoe het tweetal plezier maakt met elkaar. 'Ze zijn echt maatjes, hè', hij knijpt zachtjes in haar been. 'Heb je het koud?', hij voelt haar trillen. 'Een beetje', mompelt ze. Hij slaat zijn arm om haar heen en wrijft stevig over haar arm. 'We gaan zo lekker lunchen, goed?', 'mm', als hij zijn gezicht naar zijn vrouw wendt, ziet hij dat ze ontroerd is door het tafereel dat zich voor hen afspeelt. 'Waar denk je aan, liefje?', hij drukt een kus op haar slaap. 'Niets bijzonders', ze glimlacht flauwtjes. Hij trekt zijn wenkbrauw op en kijkt haar vragend aan. Ze zucht diep. 'Wat nou als Anna straks ergens anders moet gaan wonen?', haar stem klinkt zacht, bezorgd, 'ze lijken al zo aan elkaar gehecht'. 'Als dat gebeurt, dan betekent dat toch niet dat ze elkaar niet meer zullen zien?', hij streelt een pluk haar achter haar oor. Ze haalt haar schouders op. 'Wil je haar in huis nemen?', hij kijkt haar doordringend aan. 'Ik denk niet dat ik dat kan', hij ziet de tranen in haar ogen staan. 'Maar zou je het wel willen?', 'ik weet het niet, Floris... Ik vind het zo moeilijk', hij knijpt zachtjes in haar schouder. 'Jij wel dan?', vragend kijkt ze hem aan. 'Ik gun haar het beste, maar ik weet niet of wij dat haar op dit moment kunnen bieden', ze knikt kleintjes. 'Ik wil haar zo graag helpen, Flo...', 'maar dat doe je ook, lieverd. Dat doe je zo ontzettend goed', hij gaat zachtjes met zijn vingers over haar wangen. 'Ik hoop het', ze neemt zijn handen in de hare en drukt er zachtjes kusjes op. 'Kijk naar haar', hij haalt zijn hand door haar losse haren,'je zou haar bijna niet herkennen. Ze is een heel ander kind dan twee weken geleden en dat komt door jou, Eva'. Ze laat haar hoofd op zijn schouder rusten, 'je bent lief'. Glimlachend drukt hij een kus op haar slaap. 'Dat mobieltje was wel een gouden greep', hij knikt naar het meisje dat grijnzend naar het schermpje van zijn oude telefoon kijkt. 'Zo kan ze nog een beetje contact houden met haar vrienden', het valt hem op dat elke keer dat ze naar het meisje kijkt de bezorgdheid van haar gezicht afdruipt. 'Hé', hij legt zijn vingers onder haar kin en draait haar gezicht richting het zijne, 'het komt wel goed'. Zachtjes drukt hij zijn lippen op de hare. 'Weet ik toch', ze kijkt hem verliefd aan, 'alles komt altijd goed'.

'In de zandbak?', 'dat mag', ze neemt het ventje bij de hand en handig springt hij van de schommel. 'Zal ik even je schepje en emmertje pakken?', hij knikt, 'loop ik even naar papa en mama, bink'. Ze houdt hen al een tijdje met een half oog in de gaten. Ze is bijna zeker dat ze het over haar hebben. Weer ziet ze hoe de vrouw die in zo'n korte tijd zo veel voor haar is gaan betekenen, emotioneel wordt. Het maakt haar nerveus. Ze wil niet dat de mensen die haar zo liefdevol hebben opgevangen verdriet hebben.  Zeker niet door haar. Ze doet er dan ook alles aan om het goed te doen. Om de rechercheurs zo min mogelijk last te bezorgen, hen trots te maken. Ze wil zo snel mogelijk haar leven weer oppakken. Sterk zijn. Net als Eva. Twijfelend loopt ze op hen af. 'Ben je 'm zat?', grinnikt hij. Ze schudt haar hoofd, 'Gijs wil z'n emmertje', 'even kijken hoor', Wolfs rommelt wat in de grote boodschappentas die hij meegezeuld heeft. 'Kijk eens', hij overhandigd haar het schepje en een emmertje dat vol met figuurtjes zit. 'Eva, Wolfs?', 'mm?', het meisje bijt verlegen op haar lip. 'Mag Joël vanavond komen eten?', ze kijkt angstig van de man en vrouw tegen over zich. Wolfs kijkt zijn vrouw vragend aan en een subtiel knikje vertelt hem dat zij akkoord is. 'Tuurlijk', hij glimlacht vriendelijk, 'we eten rond half 7. Is er iets dat hij niet lust?'. Ze schudt haar hoofd. 'Pannenkoeken goed?', ze knikt enthousiast. 'Dankjewel'. Hij knipoogt en het meisje loopt opgelucht weer terug naar de zandbak.

'Zal mama je pannenkoek even in stukjes snijden?', hij schudt zijn hoofd, 'Anna doen'. Met een verontschuldigende glimlach kijkt ze Eva aan terwijl ze zijn bord naar zich toetrekt. 'Met handjes?', 'ja hoor, je mag met je handen eten', grinnikt zijn moeder. Zelf pakt ze haar pannenkoek ook met twee handen vast om er een flinke hap van te nemen. 'Jullie mogen ook met je handen eten hoor', hij knipoogt naar de tieners die hun eigen pannenkoeken netjes met mes en vork zitten te eten. Anna glimlacht flauwtjes en schudt haar hoofd, 'dan zit ik straks helemaal onder de stroop'. 'Dat zit je nu ook', grinnikt Joël. 'Echt?', hij knikt en veegt het zoete spul zachtjes bij haar mondhoek weg. 'Zo', hij likt zijn vinger af, 'je kan er weer mee door'. Haar wangen kleuren lichtroze. 'Gijs nog niet hoor', knikt Wolfs naar het ventje dat er inderdaad al lekker onder zit. 'Ach, geeft niets hoor, bink', Eva geeft hem een aai over zijn bol, 'straks lekker douchen met mama'. 'En ik dan?', Wolfs pruilt zijn lippen. 'Ja, hallo', Anna spuugt bijna de slok cola die ze net heeft genomen weer uit, 'dat hoeven wij niet te weten hoor'. 'Sorry', grinnikt hij, terwijl hij stevig over de rug van zijn vrouw wrijft. Joël volgt zijn voorbeeld en slaat een arm om het meisje heen. Ze kijk haar ex-vriendje even aan hij knikt bemoedigend. 'Ik eh...', wanhopig kijkt ze het paar tegenover zich aan. 'Wat is er, Anna?', Eva kijkt haar bezorgd aan. Joël knijpt zachtjes in haar schouder, 'toe maar'. 'Mag ik morgen alsjeblieft naar school?', Wolfs en Eva kijken elkaar even aan. 'Zullen we niet nog een weekje wachten?', stelt ze voor. 'Deze week...', ze kijkt even ongemakkelijk van Anna naar Wolfs, 'ik weet het niet, Anna'. 'Wat is er deze week?', de jongen kijkt hen vragend aan. 'Mama wordt woensdag begraven', antwoordt het meisje snel. 'Maar dan kan ik morgen en dinsdag toch wel naar school? En vrijdag...', mompelt ze. 'Anna...', Wolfs schudt zijn hoofd. 'Ik zal goed op haar letten', belooft Joël. 'Dat geloof ik best, jongen', hij glimlacht flauwtjes, 'maar ik denk echt dat het beter is om het nog een weekje uit te stellen'. 'Ja, sorry', ze bijt verdrietig op haar lip als ze ziet dat Eva tegen haar tranen vecht, 'jullie hebben ook gelijk'.