Onzichtbaar

24

'Eva?', 'mm?', ze zitten met z'n drietjes aan tafel. 'Weet je nog wat je me vertelde over jouw jeugd, een van de eerste keren dat we elkaar zagen?', ze kijkt even op van de boterham die ze in kleine stukjes aan het snijden is. 'Over die abortus?', Anna knikt. 'Wat is daar mee?', ze schuift het bordje naar Gijs, welke gelijk begint te smullen. 'Ik... Eh... Ik vroeg me af... Wat is er precies gebeurd?', haar wangen kleuren rood. Eva haalt eens diep adem en kijkt even naar haar zoontje. 'Je hoeft het niet te vertellen als je niet wilt', Anna is bang dat ze te ver gegaan is, 'sorry, vergeet het'. Ze wil opstaan van tafel maar voelt een hand om haar pols vouwen. 'Hé', ze kijkt het meisje geruststellend aan, 'ik wil het je best vertellen. Zo meteen, als Gijs op bed ligt, goed?'. Anna knikt, 'sorry dat ik er zo maar over begin'. 'Dat geeft toch niet, dat is juist logisch na vanochtend', vindt ze. 'Je deed het goed', ze wrijft zachtjes over haar hand, 'je bent enorm dapper, Anna'. 'Ik snap niet dat ik vijf dagen na moet denken', met een zucht slaat ze haar armen over elkaar. 'Dat staat in de wet, lieverd', ze knijpt nog even in haar hand. Het was een heftig gesprek vanmorgen met Sophie en de behandelend arts. Ze moeten er uiteraard zeker van zijn dat dit écht is wat Anna wil. Er is dan ook voorgesteld dat ze wacht tot ná haar moeders begrafenis én eerst nog een gesprek heeft met een gespecialiseerde psycholoog. Iets waar het meisje niet op zit te wachten. 'Ik wil het gewoon vergeten', ze gaat met haar hand door Gijs' wilde haartjes. 'Het komt wel goed, lieverd', Eva trekt het meisje tegen zich aan. 'Ja!', kirt de kleuter, 'alles kom goed, Anna', iets wat zijn ouders hem vanaf zijn geboorte al influisteren.

Ze zet twee koppen thee neer op de salontafel en gaat in de vrije hoek van de bank zitten. 'Is het goed als ik eerst mijn verhaal vertel en dat je daarna mag vragen wat je wilt?', Anna knikt. Ze kijkt haar wat verlegen aan, een kussen stevig tegen haar borst gedrukt, ze weet dat dit een enorm moeilijke opdracht is voor de vrouw die haar zo liefdevol heeft opgevangen. 'Oke...', ze bijt even op haar lip en besluit dan toch de kop thee maar weer in haar handen te nemen. Hopelijk maakt de verzengende hitte van het porselein het makkelijker om haar verhaal te vertellen. Alleen al omdat ze zich zo minder op de geestelijke pijn kan concentreren. 'Ik werd al een paar jaar misbruikt toen ik op mijn veertiende zwanger raakte van mijn vader', ze knijpt stevig in de hete mok. 'Voordat ik het zelf door had, wist mijn vader het al', ze bijt op de binnenkant van haar wang. Twijfelt wat ze wel en niet zal vertellen. 'Hij regelde dat een of andere louche dokter het vruchtje weg zou halen', ze slikt, 'de dagen tussen het moment dat ik uitvond dat ik zwanger was en de abortus, waren verschrikkelijk. Het leek wel of alle tranen die ik had opgespaard tijdens de jaren daarvoor er in een keer uitkwamen'. Als Anna ziet dat de vrouw tegenover zich het moeilijk heeft, schuift ze een stukje naar haar toe en vouwt haar handen om de hare die nog steeds stevig om de mok geklemd zitten. 'Ik voelde me net als jij, toen ik je voor het eerst ontmoette, maar ik moest door. Ik kon mijn broer niet alleen laten bij die klootzak', het meisje streelt zachtjes over haar spierwitte knokkels. 'De abortus zelf... Het was verschrikkelijk... Het was... Die man...', haar handen beginnen te trillen. 'Laat maar los, Eva', fluistert ze. Ze kijkt de tiener angstig in de ogen, 'het is goed, laat maar los'. Uiteindelijk doet ze wat ze zegt en zodra Anna de mok op tafel heeft gezet vallen ze elkaar in de armen. 'Het spijt me zo dat je dat hebt mee moeten maken', fluistert ze in haar oor.

'Hoe wist je vader dat je zwanger was?', Eva slaat haar ogen ten hemel. Sinds haar tweede zwangerschap zit dit haar al dwars. Want net als haar vader, had Wolfs het deze keer eerder doorgehad dan Eva zelf. Hij had onmiddellijk door dat haar borsten wat groeiden, dat ze meer en andere dingen at, dat ze zich anders gedroeg. Net als haar vader 17 jaar geleden had gedaan, had Wolfs de zwangerschapstest aangeschaft. Verbaasd kijkt ze naar het rechthoekige doosje die hij in haar handen heeft gedrukt. "Het is net als de eerste keer, lief", hij streelt een pluk haar achter haar oor, "precies als toen Gijs net in jou mocht beginnen groeien". "Denk je echt?", geschokt kijkt ze hem aan. "Ik denk het wel Eef", met een flauwe glimlach drukt hij een kus op haar lippen, "sterker nog, ik hoop van wel". 'Sorry, Eva', mompelt Anna, iets wat haar uit haar gedachten doet ontwaken. 'Hè?', ze kijkt het meisje verward aan, 'oh, nee joh, het is niks'. Ze veegt de ontsnapte traan van haar wang en gaat wat rechterop zitten, 'ik moest gewoon aan iets anders denken'. 'Oke...', fluistert Anna, 'maar je hoeft me dit allemaal niet te vertellen, hè'. 'Weet ik wel, maar als het jou helpt, doe ik het graag', ze glimlacht flauwtjes, 'en het is voor mij ook goed om hierover te praten. Dat heb ik namelijk al een tijdje niet meer gedaan'. Na haar verkrachting, ging ze bijna 2 jaar lang elke week naar Jitske. Ze praatten veel over haar verleden, maar ook over de dingen die ze had meegemaakt tijdens het werk. Maar zodra de professionele relatie meer in een vriendschappelijke relatie veranderde, hield dat op. Spraken ze sporadisch nog wel eens over dit soort zware onderwerpen, maar alleen als Eva er behoefte aan had. Als ze er nadrukkelijk om vroeg, of als Jitske het idee had dat het niet goed ging met haar vriendin. Iets wat gelukkig maar zelden is voorgekomen de afgelopen jaren. Maar nu... Het is alsof alles in een keer op haar af komt. De miskraam, de zelfbeschadiging, de zaak van Anna en alles wat dat met zich meebrengt. De pijn in haar ziel komt weer tot een kookpunt, net als een paar weken geleden, toen ze voor het eerst in 5 jaar weer het scheermesje nodig heeft gehad. Dit keer moet ze er beter mee dealen. Voor zichzelf, maar vooral voor Anna, Wolfs en Gijs.