They don't know! || One Direction, 5SOS

~2 What happend?

‘’Je hoort bij ons’’

 

*p.o.v. Onbekent*

Ze heeft nog niks door, ze heeft al wat tekenen maar ze denkt dat het tijdelijk is, nou nieuws flash je krijgt nog meer en het blijft uiteindelijk voor altijd! Als je eenmaal uit de puberteit bent wat bij jou al bijna zo is, dan zit je er voor altijd aan vast. Je weet niet wat er te wachten staat op je staat, je weet niet wat je gaat voelen, en je weet al helemaal niet waarom, dat zal je ook nooit te horen krijgen!

*p.o.v. Caya*

Ik stap uit bed en ik voel het al, ik ben gister iets te goed bezig geweest. Ik doe mijn pyjama uit en pak mijn kleren die ik gister avond al heb klaar gelegd. Een typische actie van mij, want dat is iets wat ik altijd doe. Je kan het zien als een soort dwangneurose want als ik het niet doe flip ik helemaal, wat echt heel irritant is. Maar daardoor heb ik s’ ochtend geen last van uren voor de kast staan om te beslissen wat ik aan ga doen. Ik loop naar de badkamer om mijn haar en make-up te doen, maar als ik voor de spiegel sta zie ik weer niks. Ik kijk of het raam misschien openstaat, nee. Misschien papa zonet voordat hij naar werk moest wezen douche, nee ook niet, de kraan druppelt niet. Wat is dit!! Ik veeg met een handdoek op de spiegel om te kijken of er misschien toch iets vochtigs is geweest, niks helemaal niks. Heb ik nou geen spiegelbeeld meer? Ik pak mijn telefoon om te kijken of ik überhaupt nog besta, maar als ik een foto wil maken zie ik dat dat wel gewoon zo is. Nooit goeie ideeën foto’s want dan zie je jezelf en niet je spiegelbeeld, dus niet mijn meest slimme actie. Ik probeer op gevoel mijn make-up en haar te doen, en vraag het zo beneden aan me moeder of het goed zit.

‘’Maaamm?? Zit mijn haar zo goed??’’ ik loop naar me moeder en mijn moeder bestudeerd mijn haar goed, toch handig af en toe zo’n kapster als moeder. ‘’een messy bun??’’ Ik knik en mijn moeder doet was losse plukjes in mijn knot. ‘’Nu is ie goed’’ ‘’Dankje mam’’ Ik geef me moeder een kus op haar wang en pak een appel die op tafel licht. Maar ik het eigenlijk helemaal geen zin om te eten, ik leg hem weer weg en pak mijn schooltas. ‘’Moet je niet eten Caya??’’ ‘’Nee mam, geen honger. Tot vanmiddag’’ Ik geef mijn moeder nog een kus en loop dan de deur uit. Een onrustig gevoel blijft bij me hangen, hoe kon het dat ik mijn spiegelbeeld niet meer kon zien? Dat is toch iets menselijks. Misschien dat ik gewoon duizelig was ofzo. ‘’Jij hoort bij ons’’  Weer diezelfde stem als gisteren, wat is dit toch!! Ik verdubbel mijn tempo en binnen 3 minuten ben ik al weer op school. Weer een dag van mijn leven dat ik verpruts. ‘’Omg daar is Luke’’ Ik kijk om me heen en zie een paar meisjes staan, en ook Luke loopt voorbij. Luke is 1 van mijn beste vrienden en heel gelieft bij de meisjes. Ik loop naar Luke toe en geef hem een knuffel. ‘’Hoorde je die meisjes??’’ Vraag ik als ik me uit de knuffel trek, Luke kijkt me raar aan. ‘’Nee, ik hoorde helemaal niks’’ Huh hoe kan dit, ze zeiden toch echt wat. ‘’Oh laat dan maar’’ Ik weet niet wat dit allemaal is, maar dit is niet goed.