𝘱𝘢𝘯𝘪𝘤! 𝘢𝘵 𝘵𝘩𝘦 𝘣𝘪𝘯𝘨𝘰 ⛁ ʸᵒᶜᵃᵗ

⛁ 001 ⛁

"Yohan, sasama ka ba mamaya?" a voice emerges behind him.

Napalingon si Yohan habang nagkakamot ng ulo, busangot ang mukha at hawak ang phone. Naabutan niya si Hangyul na nakaupo sa kitchen island, tinataasan siya ng kilay. "Oo naman," sagot niya.

"Eh bakit mukhang masama ang araw mo ngayon? Ayaw mong maglaro kapag badtrip ka diba?" Hangyul stands up then paces toward the couch adjacent to Yohan. Prente siyang umupo dito at dumekwatro. "Olats ka niyan mamaya, tingnan mo."

Yohan, with his sock-clad feet, kicks Hangyul, aiming at his arm. "Lagi naman akong talo. Takte. Ano pa bang pinagbago?"

Tinawanan lang siya ni Hangyul. "Sa bagay. Pero h'wag mong ibahin ang usapan. Ano na namang meron sa inyo ni Minju?"

"Sa girlfriend ko? Bakit siya nasama dito?"

Napailing na lang si Hangyul. "Kabisado na kita. Pag may problema kayo umaasim yung mukha mo na ewan."

"Gago." Yohan kicks him again, but doesn't even prompt to deny the other's assumption. Tama si Hangyul. May problema na naman sila ng girlfriend niya. "H'wag na lang natin siya pag-usapan. Baka malaman na naman nila Junho."

"Malalaman talaga ni Junho 'yan. Napakadaldal ba naman ni Minju. Problema niyong dalawa, dinadamay pa ang pinsan niya. Ayan, pati si Junho inaaway ka na rin."

Yohan heaves a deep sigh, and he lets his head rest at the sofa. "Hayaan mo na. Susuyuin ko na lang ulit para matapos na."

"Paano kung hindi na nagpasuyo?"

Hindi na nakasagot si Yohan pagkatapos. Subalit nanatili sa kaniya ang tanong – tanong na natatakot siya dahil posibleng magkatotoo.

⛁

Matapos maihatid ni Yohan si Hangyul sa gate ng bahay niya, papasok na ulit sana siya sa loob kung hindi lang niya namataan ang isang truck na naka-park sa kapitbahay.

Curiosity strikes. Lumabas siya ng bahay at sumilip, hiding his body in a bush. May isa pang van na nag-park at lumabas ang naka-business attire na lalaki. Medyo malayo siya kaya hindi niya mabanaag ang mukha nito. But he can already tell that this guy radiates authority and mystical vibes just from his physique and the way he walks.

Siya na siguro 'yung bagong lipat, he thinks.

Isang buwan nang bakante ang katabing bahay ni Yohan. Nasa dulo pa mismo ang bahay nikaya feeling niya'y chance na niya 'to para makipagkilala sa bagong lipat. This is his chance to introduce himself. Magpa-good shot. Pogi points.

Napangiwi si Yohan at tinampal ang sarili. Bakit pogi points?

He musters all his courage before finally walking out of the bush and pads his way to the newcomer's house.

Kasalukuyang kausap ng bagong lipat ang animo'y driver ng delivery truck.

"Are you sure that all the furniture and appliances are already complete?" Yohan overhears the guy.

Kinabahan si Yohan bigla. Sobrang pormal din ng tono ng boses ng lalaki. His talking voice is so deep yet calming.

"Opo, sir!" the driver enthusiastically says with a nod.

"That's great."

Pabalik na sila sa gate kung saan nakatayo si Yohan.

Tumikhim siya bago magsalita. Here they come. "Hello, good morning! Ako pala si Yohan—"

The new guy stops in his tracks. And then he glances at Yohan from head to toe, scrutinizing him.

Yohan feels frozen in his place, eyes wide open at the guy's profile. Don't blame him. He's usually so confident, upbeat, yet still modest at the same time — at siya pa ang pinaka habulin ng babae sa mga tropa niya sa produce village, even if he doesn't admit it by himself. Pero ngayon, the great Kim Yohan is flustered; as if someone pierced an arrow in his heart and shoved a lump in his throat, deeming him small and speechless.