Επαγγελματίας πορνη

κεφ 11.

Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ για την στήριξη πραγματικά χαιρομαι τόσο πολύ που είμαστε #15 στα sad και #2 στις αισθηματικές νιώθω πολύ περιφανή για τον εαυτό μου γιατί όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω την ιστορία δεν περίμενα με τίποτα τέτοια εξέλιξη πραγματικά ένα τεράστιο ευχαριστώ και ας ελπίσουμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε μαζί και άλλα ακόμα καλύτερα ❤️❤️❤️❤️❤️ θέλω να μου γράψετε οοοολοι κάτω στα σχόλια πως σας φαίνεται μέχρι στιγμής η ιστορία και πως θα θέλατε να εξελιχθεί η πλοκή της,μην σας κουραζω άλλο πάμε να δούμε τι θα γίνει στην πορεία 😊😊😊

Γυρνάω αργά το κεφάλι μου και αντικρίζω τα μαύρα μάτια του το ειρωνικό στραβό χαμόγελο του, Ω θεέ μου δεν έχει αλλάξει καθόλου από τοτε
-με θυμασαι..... Αλεξάνδρα?
Το αίμα στις φλέβες σταματάει να κυλαει, ο τόνος στην φωνή του μου προκαλεί το ίδιο συναίσθημα με τοτε.
~ flash back~

Το κουδούνι ηχεί στα αυτιά μου και με γρήγορες κινήσεις σηκώνομαι σφαίρα από τον καναπέ, άνοιξα την πόρτα και τον είδα να στέκεται καπνίζοντας το τσιγάρο του. Ήταν τόσο ομορφος, τα σγουρά μαύρα του μαλλιά έπεφταν ατσαλα στο πρόσωπο του και το στραβό του χαμόγελο είχε κάνει την εμφάνιση του.
-παμε?
-παμε
Μπήκαμε στο αμάξι και με πήγε σπίτι του, ξεκινήσαμε να φιλιομαστε μέχρι που καταλήξαμε στο δωμάτιο του χωρίς ρούχα κάτω από τα σκεπάσματα.Ηταν η πρώτη φορά που έκανα ερωτα, με την συγκατάθεση μου. Ήμουν τόσο χαρουμενη...που να ξερά τι ακολουθούσε...
Ξαπλώναμε στο κρεβάτι και μου ζήτησε να κάτσω στα 4. Τον υπάκουσα αμέσως, δεν μπορούσα να του φέρω αντιρρήσεις, νόμιζα πως ήμουν ερωτευμένη.
Μια ζωνη προσγειώθηκε στα οπίσθιά μου κάνοντας με να ουρλιαξω από πονο, συνέχισε να με χτυπάει χωρίς να έχει πλέον κανέναν ερωτισμό ολο αυτό, δεν θα μπορούσα να το ονομάσω ερωτικό παιχνίδι αλλά σαν ξυλοδαρμό κανονικό. Με γύρισε απότομα και συνέχισε να με χτυπάει βίαια σε όλο το σώμα. Δεν μπορούσα να αντιδράσω ήμουν σε κατάσταση σοκ...
~End of flash back~
-εισαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα περίμενα να συναντήσω σε αυτό το σπίτι
-ν-νικο?
-βλεπω ότι με θυμάσαι ακομα, καλό αυτό, ίσως θυμάσαι και τις στιγμές που περάσαμε εμείς οι δυο ή μήπως να στις ξανά θυμίσω?
- σε προειδοποιω ότι εδώ είναι η δουλειά μου και εάν φωνάξω θα σε μαζέψουν
- α θα φωνάξεις μωρό αλλά από πόνο και ηδονή μαζί
Μια ακόμα φορά η ζώνη χτύπησε την γυμνή μου σάρκα και ο οξύς πόνος δεν άργησε να έρθει.
- μιλάω σοβαρά σταματά!
Ο τόνος της φωνής μου είχε ελαφρώς ανέβει με αποτέλεσμα να μπει μέσα ο Παύλος.
- τι γίνεται εδώ?
-παυλε παρτον.
-εγινε
-εμεις θα τα ξανά πούμε Αλεξάνδρα να το θυμάσαι.
.............................
-ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΔΟΥΛΑ ΣΟΥ
-ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΥ ΑΝΈΧΟΜΑΙ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΡΝΗΔΙΟ ΜΕΣΑ ΜΙΛΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΆΝΩ ΤΣΑΚΙΣΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΕ ΦΕΡΕ ΤΩΡΑ ΤΟ ΟΥΙΣΚΙ ΜΗΝ ΤΑ ΓΑΜΗΣΩ ΟΛΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ ΜΟΥ.
Πεταριζω λίγο τις βλεφαρίδες μου και στην τελική ανοίγω τα μάτια μου, αυτό θα πει ευχάριστο πρωινό ξύπνημα... Κοιτάζω το κινητό μου μήπως έχω κανένα μύνημα από τον Κώστα αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση... Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σηκώνομαι από το κρεβάτι αχ άντε να δούμε πως θα πάει και σήμερα η μέρα... Ανοιγω την πόρτα από το δωμάτιο και βλέπω την μανα μου με τον Μάνο να κάθονται στον καναπέ.
-μπα ξύπνησες?
-αφου με ξυπνήσατε με τις φωνές σας
- α συγνώμη δεν θα μιλάμε για να μην ξυπνήσει η πριγκίπισσα
-αλλο μιλάω αλλο φωνάξω
-να μην γυρνάς όλο το βράδυ στα μπουρδέλα να κοιμάσαι και να ξυπνάς σαν άνθρωπος
- ποιος σου έδωσε το λόγο εσένα; Και μην τολμήσεις να μου ξανά μιλήσεις έτσι γιατί !
Φοράω ένα μπουφάν και παπούτσια και ετοιμάζομαι να φύγω από δω
- που πας ?
-οπου γουστάρω δεν είμαι μωρό να δινω αναφορά στον καθέναν.
Κοπανησα την πόρτα και ο κρύος αέρας χτύπησε το πρόσωπο μου κάνοντας με να ανατριχιασω. Κουμπωσα το μπουφάν έβαλα τα ακουστικά μου και ξεκίνησα να περπατάω προς προορισμό το άγνωστο. Η ώρα είχε περάσει και εγώ ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου αφήνοντας τα πόδια μου να με πηγαίνουν όπου θέλουν. Το κεφάλι μου ηταν σκυμμένο προς το πάτωμα και τα τραγούδια ήταν η μόνη συντροφιά μου. Ένα ανδρικό σώμα συγκρούεται με το δικό μου και μια γνωστη μυρωδιά επανέρχεται στα ρουθούνια μου.
-συγνωμη είσαι καλά?
Σήκωσα το κεφάλι μου και τα βλέμματα μας συναντήθηκαν ξανά και μια περιεργη ατμόσφαιρα δημιουργήθηκε γύρω μας ήταν ίσως από τις πιο αμήχανες στιγμές που έχω βιώσει εως τώρα, με κοίταζε με χωρίς έκφραση για ένα δευτερόλεπτο έκλεισε τα μάτια του και απλώς με προσπέρασε και συνέχισε να προχωράει σαν να μην με συνάντησε ποτέ,σαν να είμαστε άγνωστοι...
Γύρισα το κεφάλι μου και τον είδα να απομακρύνετε, πήρα μια βαθιά ανάσα και φώναξα το όνομα του γύρισε το κεφάλι του με είδε κούνησε απλά το κεφάλι του απογοητευτικά και συνέχισε
-Κωστα περίμενε θέλω να μιλήσουμε
-νομιζω πως είπαμε ότι είχαμε να πούμε
- ακόμα και οι δολοφόνοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, εγώ δεν σου ζητάω να μου δώσεις ευκαιρία απλά θέλω λίγα λεπτά από τον χρόνο σου....σε παρακαλώ...

ΤΖΑΑΑΑ ΞΕΡΩ ΜΙΚΡΟ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΈΧΩ ΠΟΛΥ ΕΜΠΝΕΥΣΜΈΝΗ ΣΉΜΕΡΑ 😢
🚨 Spoiler alert 🚨 Η Δάφνη φεύγει
Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο φιλάκια 😘😘😘😘😘