Yaramı Ezelden Tanırım

"Gelme"

"Ya ben vazgeçtikten sonra gelirsen?" diyordu şair.
Sen geldin evet. Sen bana geldin.
Bir çok kez geldin aslında.
Peşinsıra kalabalık adımlarla.
Kalbinsıra hatalarınla.
Sen geldiğin de çoktan vazgeçmiştim demiyorum.
Tam da yenice vazgeçmiştim.
İşte bu daha çok acıtsın içini diyeceğim ama...
Ahh kimbilir yine ne kalabalık gelmiştin bana.
Ben senden vazgeçmedim.
Ben senin bana beni gerçekten severek , sadece bana gelebilme ihtimalinin tükenmişliğinden ötürü kalbinden vazgeçtim.
Yorulduğumu görmedin değilmi...
Göremedin.
Onca ihanetinin arasında nasıl görecektin ki.
Sen beni ara ara farketmiş olabilirsin,
ben senin her hatanı tüm zamanımın acı ile kaplanmasıyla ödedim.
Yani şimdi kalkıpta bana senin yüzünden falan deme.
Bittiysek senin yüzünden.
Bittiysem senin yüzünden.
Bittiysek... değil aslında.
Bittik lan biz senin yüzünden.
Şimdi hadi...
Ağzımı bozmadan git.
Gelmemiş sayayım.
Hiç gelmemiş.
Daha önce gelemediğin kadar gelme o yolları.
Zaten gelmedin ki.
Karışık yollarına davetkar nefsinin isteğidir aşk sana.
Benim için ömrü sadakat.
Var git şimdi yoluna.
Yolundasın zaten de.
Neyse...
O yollar adamı yorar.
Sende yorulacaksın illaki.
Sende yorulacaksın.
İşte o zaman gelme.