"Neden gülümsüyorsun Kacchan? Bunun tam zıttı olarak daha dün ağlamana rağmen hem de?"
Yakut kırmızısı gözler ve hiç alışkın olmadığım bir kahkaha kulaklarıma iliştiğinde, gülümseyişin yapaylığı kaçmıyor gözümden.
"Artık gidebilirsin Deku. Evine, ailenin ve arkadaşlarının yanına."
"Gitmeyeceğim."
Kollarımı kavuşturuyorum göğsümün üzerinde ancak o dediklerimi duymazdan gelerek beni avcunun arasına alıyor ve parmaklarını üzerime beni sıkmayacak kadar gevşek bir şekilde sardığında, evinin dışına adımladığını farkederek baş parmağını ısırıyorum.
Ancak minik dudaklarımla ona hiç acı veremeyeceğimin de farkındayım.
Zaten okyanusa sıfır olan evinden çıkıpta sahile inmesi beş dakika bile sürmüyor.
Parmaklarını üzerimden çektiğinde, okyanusumu görüyorum. Hafif dalgalara yer veren o masmavi suları.
Sonra başım yukarıya kalkıyor ve onu görüyorum. Buruk bir tebessüm, yakutları benim zümrütlerimle karışmış, benden sonra ağlayacağı çok bariz.
"Kacchan?"
"Hm?"
"Beni yüzüne yakınlaştırır mısın?"
Dediğimi yapıyor ve ben ona göre nokta kadar minik olan dudağımı onun büyük alt dudağına okundurup, geri çekilirken, gözyaşlarımın onun esmer tenine dökülmesine izin veriyorum.
"Her sabah buraya yüzeceğim Kacchan. Ne olur sen de bekle beni."
Cevap vermek yerine diz kırıyor ve beni soğuk sulara bırakırken, elini sallıyor. Ben de sallıyorum ve başımı suyun içine gömüp, kıyıya yakın olan evime doğru yüzmeye başlıyorum.
Ancak biz bir daha hiç görüşemiyoruz.
Her sabah kıyıya doğru yüzmeme rağmen orada olmuyor.
Evinin perdeleri hep çekili, göremiyorum onun yüzünü.
Ve bir ay sonra tekrar kıyıya yüzdüğümde onu görüyorum, kırmızı yanıp sönen ışıklar eşliğinde. Beyaz bir araca gözleri kapalı bedeni bindirilir vaziyette.
Farketmem uzun sürmüyor.
Benim Kacchan diye seslendiğim Katsuki Bakugou, ölüyor.
❇️
Bir sonraki bölüm final.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
imkansız ♤katsudeku
Short Story"İmkansız da olsa, sarıl bana. Okşa daha önce kimseye dokundurmadığım, o sarı saçlarımı."
