zümrüt rengi gözleri dört beyaz duvarın içindeki en canlı renk oluverdi. dışarıya vermek istediği nefes oksijen maskesine buhar olarak yansırken, onun kıpırdanması üzerine diğeri yatağa yasladığı başını kaldırıp, şaş peş bir şekilde yakut gözlerini zümrütlere dikti.
esmer parmakları arasında kaybolan cildi solmuş olan sevgilisinin elini; parmaklarıyla daha da bi' sıktı ve buruk bir tebessümle 'günaydın' dedi.
sonra yeşil saçlı oğlanın oturur pozisyona gelmek için kıpırdandığını farkedip, şaşkınlıkla onu durduracaktı ki onun dolu dolu olmuş yeşil gözlerini farkedip, bir anlığına mahsus kalktığı sandalyesine geri oturdu ve yeşil saçlının sağ elini, iki elinin parmakları arasına aldı.
'bu seferki rüyan nasıldı?'
'bu seferki.. bu seferki mutsuz bitti kacchan.'
onun yanağından aşağıya kavisli bir yol izleyerek süzülen yaşlarını işaret parmağı ile sildi bakugou.
midoriya'nın ciddi bir rahatsızlığı vardı ve üç aydır hastanede yatıyordu. her gün bir kaç dakikalığına uyanıyor, gördüğü rüyayı sevgilisine anlatıyor ve bir başka rüya için gözlerini yeniden kapıyordu. rüyalarında gördüğü kendisi ve bakugou'dan başka biri değildi. hep mutlu sonla bitiyordu, bugüne dek.
'sen.. sen beni okyanusa geri bırakırken, sonsuza dek gittin. çok.. çok korktum.'
'korkma..'
yakut kırmızısı gözleri, onun yeşillerini içine hapsetti; dudakları onun yanağına izini bıraktı. yastığına kafasını geri yaslayan midoriya, sevgilisine son kez bakıyormuşçasına baktı ve bakugou'nun elini parmaklarından doğru tutarak, göğsüne yaklaştırdı.
'bugün göğsüm normalinden daha çok sıkışıyor; ağlarken, gülerken, her bir hareketimde canım yanıyor. nefes almakta güçlük çekiyorum kacchan. bence.. bence artık bitti.'
sol eliyle akmasın diye gözlerine baskı uygularken, onun günden güne canlılığını kaybeden yeşil saçlarını nazikçe okşadı esmer parmakları.
'korkma midoriya. korkma. sen her nereye gidersen git ben orada olacağım. aynı rüyalarında olduğu gibi. bugünkünün sonu kötü bitse de bir sonraki mutlu sonsuzla bitecek..'
onun göğsünün üzerindeki eli yukarı-aşağı hareket etmeyi kesince anladı bakugou; gitmişti sevgilisi. dudakları gülümsüyordu, gözleri yarı açıktı ve kendisini seyrediyordu ancak geriye kalan tek şeydi bedeni. onu canlı kılan, bakugou'yu seven ruhu artık burada değildi.
gözyaşlarını artık tutamayacağını farkeden bakugou hıçkıra hıçkıra ağladı ve onun sesini duyan hemşireler odaya doluşunca, sevgilisini bırakmamak uğruna onun üzerine kapandı. gözyaşları sevgilisinin yüzüne damlayıverirken, onun gülümseyişine karşılık verebilmek için gülümsedi; her ne kadar içi kan ağlasa da.
bakugou'nun midoriya'ya söylemesi gereken çok şeyi vardı. hoşçakal bile diyememişti ona. bilhassa gitme de. ancak biliyordu ki, bu bir son değildi. inanıyordu, gözlerini her kapadığında ruhu sevgilisinin ruhunun yanına varacaktı.
rüyası mutlu bir sonsuzluğa uzanırken, o bir daha gözlerini açmak istemeyecekti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Böyle bir son bekliyor muydunuz? Büyük ihtimalle hayır.
Bence bu kitaba çok yakıştı. En azından ben öyle düşünüyorum.
Kendinize iyi bakın ve bakudeku'yu çok çok seviinn 💞
