Please Don't Go

chapter 3

Aoi's Point of View

"You useless kid!" My father shouted. Pinapagalitan nanaman ako.

I cant do anything. Gusto akong gamitin ni daddy para sa experiment niya. Kung successful, i can live longer than other people in the whole world... but the result wasnt successful. It failed. He lost his job dahil don. It failed and he blame me.

Magmula nung nawala ang trabaho ni daddy, nag-iba ang pakikitungo niya samin. Lagi akong sinasaktan... i still remember that he almost rape me. At di ko yun maalis sa isip ko. Magmula noon, bihira nalang siyang umuwi sa bahay then one day bigla nalang siyang nakipag hiwalay kay mama. At ako nanaman ang sinisi dahil don. Nang tuluyan na nga kaming iwan ni daddy, nag iba nadin si mama. At hanggang ngayon ako parin ang sinisisi niya.

"Wala akong anak na kagaya mo!" She shouted. Hinila niya ako palabas ng bahay at halos di ako kumain ng ilang araw.

And when my 8th birthday has come, hindi niya ako binati, instead ikinulong niya ako sa kwarto ko for 1 week. Binibigyan naman ako ng pagkain pero.... tira-tira lang.

And finally, im now 16... di nagbabago ang pakikitungo ni mama sakin.

"Sana dikana isinilang sa mundo!"

"Wala kang kwenta!"

"Lumayas ka!"

Lahat nang yan... napakasakit pakinggan lalo na't sa sarili mo pang ina. 

Bigla nalang akong nagising nang pagpawisan ako. Mabilis ang tibok ng puso ko and i can barely breath. That dream...

Napatingin ako sa oras at nanlaki ang mga mata ko ng makita ko ang oras. Its now 7:50Am and im late. Kumaripas ako papasok sa bathroom ng kwarto at dalidaling naligo, pagkatapos ay agad din akong nagpalit.

Pero bago ako umalis, napasilip ako sa kwarto ni mama at naka-lock ito. Tinignan ko naman sa living room at wala siya. Nakita ko namang papalapit sakin si Anahita.

"Ate!" Gulat na sambit ni anahita.

"Hello baby." Nginitian ko siya. Nang makalapit siya, pinantayan ko ang bata. Niyakap niya ako kaya naman niyakap ko din siya.

"Si mama?" Tanong ko. Kailangan ko ng pera. Medyo nahihilo nadin kasi ako. 4 days straight na wala akong kinakain.

"Umalis po ate. Sabi niya pupunta daw sila ng mall kasama mga kaibigan niya.. ililibre niya daw po sila" sambit ni Anahita. Talaga tong batang to napaka honest. Napaka cute pa ng boses at napakaganda niyang bata.

Pinsan ko si Anahita, pero samin siya naninirahan. Ulila kasi siya kaya kami lang ang maaasahang kumupkop sa kanya. Her parents died in a car accident. Nakakaawa nga e. Napaka bata pero wala nang magulang.

"Wala ba siyang iniwang pera?" Tanong ko ulit sa bata. Bigla siyang may hinugot sa bulsa niya at nakita kong may nilabas siyang pera. 500.

"Ate, sabi ni tita pera ko daw po to kung bakasakaling magutom daw po ako. At yung iba po pambabayad ko po sa babysitter ko. Kung gusto mo po hiramin pede naman po ate." Eeee napaka cute talaga ng boses niyaaa. Pero, di ko naman pwedeng hiramin ang pera na binigay para sa KANYA. Para yun kay Anahita at hindi sakin.

"Ahh.. hindi baby. Okay lang. Wag na." Ngumiti ako ulit at niyakap siya ulit bago ako nag tungo sa school.

                           ~☆~

Sa wakas, narating kona ulit ang school.. napakalayo kasi e. Sumakit tuloy paa ko.

Papasok na sana ako nangmapansin kong kanina pa nag simula ang klase at di na ako pwedeng pumasok, next subject nalang ako.