𝓯𝓸𝓻𝓰𝓮𝓽 𝓪𝓫𝓸𝓾𝓽 𝓽𝓱𝓮 𝓹𝓪𝓼𝓽

||1||

Ερμιόνη

Ο πόλεμος είχε τελειώσει, όλα πια είχαν αλλάξει. Μετά τον θάνατο του fred οι οικογένειά weasley είναι σε μια πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Φυσικά η κυρία Μόλι προσπαθεί να μην το δείχνει και προσπαθεί να είναι ευχάριστη όπως πάντα. Τέλος πάντων, αυτή την στιγμή εγώ, η τζίνι, ο Ρον και ο Χάρι κατευθηνόμασταν στην πλατφόρμα 9 και ¾, όταν ξαφνικά ακούμε μια φωνή από πίσω μας. Ήταν η Σίμους και το αγόρι του τον Ντίν. Ήρθαν κοντα μας. "Γεια παιδιά!". Αμέσως ανεβήκαμε στο τρένο και κάθησαμε στο συνηθισμένο βαγόνι μας.

"Είναι πολύ περίεργο...Μετά από όσα συνέβησαν..πάμε πίσω στο Hogwarts ξανά.." είπε Καθώς κοιτούσα έξω από το παράθυρο. "Λοιπόν δικιά σου ιδέα ήταν να κάνουμε ξανά την έβδομη χρονιά μας.." παρεξηγήθηκε ο Ρον. Τον αγριοκοίταξα και αμέσως ο Χάρι του έκανε νόημα να σωπάσει.
Ξαφνικά όλοι η προσοχή επικεντρώθηκε  στο στον διάδρομο του τρένου. "Πώς τολμάει να έρχεται ξανά εδώ?!" Φωναξε ο Ρον.
Φυσικά και ήταν ο ντράκο μάλφοϊ,με δίπλα του τον Τέο Νότ. Όλοι τον κοιτούσαμε σοκαρισμένοι. Είχε αλλάξει...κάτι το βλέμμα του ήταν ποιο..ψυχρό..

"Άθλιε!, πως τολμάς να έρχεσαι εδώ πέρα?!" Ένα παιδί του ravenclaw φώναξε. Με μια κίνηση από το ραβδί του, ο Νότ του έριξε ένα ξόρκι που έκανε το στόμα του φερμουάρ. Ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλι του,παρόλα αυτά ο ντράκο δεν έδειξε κανένα συναίσθημα οσπου έφτασαν στο γνωστό βαγόνι που κάθονται οι slytherin.

----------------------------------------

"Οι πρωτοετείς από εδώ παρακαλώ!, Ω! Χάρι, Ερμιόνη, Ρον. Χαίρομαι πάρα πολύ που σας βλέπω εδω!"
"Και εμείς χαιρόμαστε Χάγκριντ!". Αφού χαιρετίσαμε τον Χάγκριντ, αφήσαμε τα πράγματα μας στο διάδρομο που αφήνουμε τις βαλίτσες και πήγαμε στην τραπεζαρία για να φάμε. Αμέσως, η καθηγήτρια Mcgonagall σηκώθηκε από την θέση της.
"Από ότι φαίνεται, είναι η καινούρια μας διευθυντήρια .." είπα με αισθήματα ανάμικτα. Κοίταξα προς το τραπέζι των slytherin, ο μάλφοϊ δεν ήταν εκεί.

Όταν τελείωσε το γεύμα ο κοιτώνας Gryffindor, ακολούθησε την επιμελητή στο κοιτώνα του. Μιας και που κανένας δεν είχε όρεξη για ύπνο, κάθησαμε δίπλα στην φωτιά στην εξουσία αναψυχής με μια κούπα ο κάθε ένας με ζέστη σοκολάτα. Ένα ζεστό συναίσθημα απλώθηκε επάνω μου καθώς έβλεπα τα πρόσωπα που αγαπώ, σώα και αβλαβής. "Πάντως, οι slytherin ήταν πολύ λίγοι.." σχολίασε ο Χάρι. "Φυσικά, αφού οι περισσότεροι από αυτούς ήταν θανατοφάγοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι δεν είχαν το θράσος να εμφανιστούν απλώς ο μάλφοϊ!"

Ρόλλαρα τα μάτια μου με την παιδιάστικη συμπεριφορά του Ρον. "Ξέρεις Ρον, πολύ πόνεσαν στην διάρκεια του πολέμου,και ένας από αυτούς, ήταν και ο μάλφοϊ!" Είπα προσπαθώντας να μην ύψωσω την φωνή μου.
"Ήταν θανατοφάγος!".  "ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΕΠΙΛΟΓΗ ΡΟΝ!!"
όλοι με κοίταξα σοκαρισμένοι, μέχρι και εγώ ήμουν. Ξαφνικά η Τζίνι με περνει από το χέρι και με κατευθύνει στα δωμάτια των κοριτσιών. Με κοίταξε σοβαρά στα μάτια.

"Έχεις ακόμη αισθήματα για τον ντράκο έτσι?"

~flashback~

"Έχω αισθήματα για σένα Ερμιόνη, θα γίνεις το κορίτσι μου"

"Σ'αγαπώ Ερμιόνη.."

"Πώς?!, πώς μπορείς να με χωρίζεις έτσι, μικρή βρώμικη κατσαρίδα?!"

Ερμιόνη!

Ερμιόνη!

Ερμιόνη!

"Ερμιόνη, κοπέλα μου ακούς?!". "Ε, τι?, αφαιρέθηκα λίγο" είπα καθώς έπιασα το κεφάλι μου, που ήταν έτοιμο να σπάσει. Η τζίνι αναστέναξε και άφησε τους όμους μου. "Θυμάσαι τι σε ρώτησα Ερμιόνη?" . Αμέσως ένιωσα τα μάγουλα μου να περνούν φωτιά αλλά προσπάθησα να το κρύψω. "Φυσικά και δεν έχω αισθήματα για τον μάλφοϊ πλέον τζίνι!". Αυτή απλώς  σήκωσε τα χέρια της ψηλά και έφυγε, αφήνοντας μου επιτέλους μόνη. Αναστέναξα και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου.

"Ελπίζω τουλάχιστον αυτή η χρονιά να είναι φυσιολογική..."