𝓯𝓸𝓻𝓰𝓮𝓽 𝓪𝓫𝓸𝓾𝓽 𝓽𝓱𝓮 𝓹𝓪𝓼𝓽

||4||

~Πλευρά της Ερμιόνης~

"Ερμιόνη, είσαι πάλι στον κόσμο σου!" Είπε με αγανάκτηση η Τζίνι. Την κοίταξα απολογητικά. "Συγγνώμη τζίνι, τι μου έλεγες?" . Τζίνι ξεκίνησε να λέει για το αγόρι που της αρέσει, αλλά η προσοχή που στράφηκε αλλού,όταν ο ντράκο μάλφοϊ ήρθε μέσα στην βιβλιοθήκη. Η τζίνι πρέπει να το παρατήρησε Αφού γύρισε και με κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο. Την αγνόησα και επικεντρώθηκα στο βιβλίο μπροστά μου. "Αφού τον θέλεις, γιατί δεν το παραδέχεσαι?" Ρώτησε η Τζίνι. Αμέσως έκλεισα το βιβλίο μου σε αγανάκτηση. "Τζίνι, δεν μου άρεσει πιά ο ντράκο!" Της είπα. "Καλααα"  είπε απλώς.

Όταν γυρίσαμε πίσω στον κοιτώνα μας,είδαμε στον Ρον και τον Χάρι να παίζουν μαγικό σκάκι. Ρόλλαρα τα μάτια μου προς τα πάνω και κάθησα μαζί τους χαμογελώντας. Ο Χάρι με κοίταξε με ένα περίεργο ύφος. "Κάποια είναι ερωτευμένη" είπε και γέλασε με τον Ρον πονηρά. Ένιωσα τα μάγουλα μου να περνούν φωτιά. "Όχι βέβαια!" Είπα και ο τζίνι γέλασε. "Έλα πες μας ποιός είναι!" Παρακάλεσε ο Ρον. "Είναι από το Gryffindor?" Μάντεψε ο Χάρι,κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά. "Μήπως από το ravenclaw?". Κούνησα πάλι το κεφάλι μου αρνητικά. "Δεν πιστεύω να είναι κάποιος από το slytherin?.." ρώτησε καχύποπτα ο Ρον. Χωρίς να το καταλάβω το βλέμμα μου πάγωσε. "Όχι Ρον, δεν είναι από το slytherin" είπα με νεύρα και έφυγα από τον κοιτώνα.

Χωρίς να το καταλάβω,είχα φτάσει στο απαγορευμένο δάσος. Κάθησα στην σκιά ενός δέντρου και πήρα μια βαθιά ανάσα. Επεξεργάστηκα τον χώρο γύρω μου. "Τελικά δεν είναι και τόσο άσχημα εδώ.." ψιθύρισα καθώς ένα κουνελάκι χοροπηδούσε γύρο μου. Ξαφνικά ακούω βήματα από πίσω μου. Αμέσως σηκώνομαι και κοιτάω πίσω μου. "Μάλφοϊ?" Είπα απορημένη. Τότε θυμήθηκα πως ήμουν στο 'στέκι' του. Ρόλλαρε τα μάτια του Προς τα πάνω και χαμογέλασε πονηρά. "Χαλάρωσε,δεν προκητε να πω τίποτα σε κανένας" είπε Καθώς κάθησε δίπλα μου. "Γιατί?" Ρώτησα απορημένη. Απλά ανασήκωσε τους όμους τους και έβγαλε ξανά το μαύρο τετράδιο του. " Τι κάνεις με αυτό το τετράδιο?" Ρώτησα . "Γράφω δικά μου ξόρκια" απάντησε ξερά καθώς έγραφε. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα. "Μα αυτό είναι πολύ δύσκολο!" Παραδέχτηκα. Παρατήρησα ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη τους. Κλασικός μάλφοϊ!. "Εντυπωσιακές Γκρειντζερ?" Ρώτησε με το πονηρό χαμόγελο  πάντα στα χείλι του. "Θα θελες μάλφοϊ!" Είπα και έφυγα όλο νεύρα.