Düğününden kaçan minik bir Lale ve onun peşine düşen savcının hikayesi ♥️
****
"Gitmek zorunda değilsin...Kalabilirsin."
Bahar Atıf dan duyduğu cümle ile içi acıyarak valizini hazırlamaya devam etti.Bittiğinde İse hala arkasında ondan bir cevap bekl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir kez daha benim ol sonra söz gidersin...
Bahar Lale,hastahaneden çıktığında başını yukarı kaldırdı ve kendisini bekleyen Atıf'ı görünce yüzünde gülümseme oluştu.İçinde heyecanıyla büyüyen,daha önce tatmadığı hisleriyle doldu.Atıf'ı hem parçalara bölmek isterken bir yandan da başını adam'ın göğsüne yaslamak orada kokusunu soluya soluya güzel hayaller kurmak istiyordu.Okadar zıt duygular içindeydi ki bazen kendini bile tanıyamıyordu.Değişikti son günlerde mutlu olmayı deli gibi isterken bir yanı da bunun asla olmayacağını Atıf'ın onu sevmeyeceğini değişmeyeceğini değişemeyeceğini söylüyordu ve Bahar Lale iç sesine güvenirdi.Hayatında ilk kez kendisi için birşeyler yapmak istemiş özgürlüğüne adım atmışken Atıf'ın sessiz prangaları daha uçamadan bileğine takılmıştı.Bahar Lale aylarca uçtuğunu sansa da aslında hep aynı yerde dönüyordu.Yazık... Bir insanın canını acıtmak istiyorsanız onu hayallerinden vurmanız yeterli oluyordu.Atıf'a onu Burak sanarken tutulmuştu.Aslında tutulduğu adam kimdi ? Atıf mı ? Burak mı ? Ruha'mı aşık olmuştu yoksa eşssiz gülümsemesine mi?Neydi Atıf'ı ulaşılmaz kılan.Neydi onu bu denli tutuklu yapan.Vazgeçemeycek kadar acınasıydı...
Aklında ki düşüncelere ve sorulara sürekli bir yenisi eklenirken ve asla asla çözümlere ulaşamazken yavaşça onu bekleyen kocasının yanına adımlamıştı.Birşey demedi.Belki de dudaklarındam kırık dökük bir merhaba çıkmış olabilirdi.Ama sadece okadar yüzünde bir gülümseme olmadı.Zaten Atıf'ın da amacı yüzünü güldürmek olmadığına neredeyse emindi.Sürekli kadının etrafında dolanıyor kendini unutturmuyor ama bir adım da geriye çekilmiyor veya ileri gitmiyordu.Durduğı yer stabildi. Derin bir iç çekme ile kemerine uzanıp bağladı kadın.
Bir süre yol aldıktan sonra Atıf Eray dudaklarını aralamıştı.
"Sessizsin ?"
Bahar Lale Atıf'ın sesiyle uzun süredir baktığı yoldan gözlerini ayırdı.
Dudaklarını aralamak istedi ama dudakları külçe gibi ağır geliyordu.Sesi ise kendini terkedeli epey vakit olmuştu Yine konuşmaya zorladı kendisini.
"Yorgunum "dedi mırıldanarak Atıf'ın duymuş olması çok da umrunda olmayarak.Gerçekten de yorgundu.
Atıf belli belirsiz başını salladığında kısa konuşmaları orada bitmişti.Aslında biraz şaşkındı. Bahar gibi enerji dolu yüzü daima gülümseyen bir kadın'ı neyin mutsuz ettiğini merak etmiyor değildi Lakin Bahar hiç konuşacak gibi durmuyordu. Arabanın ön camına damlayan yağmur çiseleri kışın kapıda olduğunu gösteriyordu.Bu da demekti ki Atıf la neredeyse bir yıldır evliydi.Bu sürenin yarısını kaçak gelin olarak geçirmiş olsa da onunla evliydi.Ne evlilik ama.. Bu gün yaşadıklarının üzerine bir de Atıf'ın yanında olmak kendisini boğdukça boğuyordu.Hiçbir yere ait hissedemmek nasıl da kötü bir duyguydu.Şu hayatta kimsenin olmaması seni koruyacak yamacında oturtup gölgesinde bulunduracak tek bir dalının olmaması... zordu.Bahar Lale biliyordu.Aslında uzun zamandır biliyordu ama bu gün ayrı bir yıkılmıştı.Herşey sabah aldığı telefon ile başlamıştı.
