IWANBT [SOON TO BE DELETED]

Chapter 16

Chapter 16

Luanne's.

"Lumabas ka na dyan. Kanina ka pa e." Sabi ko habang nagpapagpag.

Agad namang lumabas siya habang napalakpak. Proud na proud amp.

"Oh, it's you." I said as I put a smirk on my luscious lips.

"Oh my, How rude of you, Little sis. By the way, that was a nice show." Aniya habang nangisingisi. Ang creepy talaga neto kahit kelan. Brr.

Yeah. Kapatid ko sya. Guess who the monster I'm talking about? No other than Ate Alpha. Haha.

"Why are you smirking little sis? You look like an alien. Gosh, you're creeping me out." sabi niya. Creepy luj. Coming from her.

 "At least alien lang. Cute na alien to be exact. Ikaw? Monster? Ah-ah. Poor you ate. My little oldest sis." I pout my lips and look at her using my pity-you look. I emphasize the little and oldest too that made her frown the way I expected. Haha! Wala pa 'din talagang pinagbago 'to. Asar talo pa 'din. 

Ahh. I miss her so much. Ngitian ko naman sya. Nginitian din nya ko.

"Sis!" Aniya at patakbong pumunta sakin. Palundag nya kong niyakap. Oh gawd ang bigat nya. Kung mabigat sya dai, mas mabigat sya ngayon. "I miss you so much!" There you go, her cheerful side. "How about you? Did you miss me?" Tanong nya at nagtaas baba pa ng kilay. Ngumisi ngisi pa. Pang asar talaga. Binatukan ko naman sya at nginitan bago sinuklian ang yakap nya ng yakap din. 

This is home. No doubt nakabalik na talaga ako.

Humiwalay naman syang nakanguso. "Oh c'mon! Say you miss me too!" Uhh. There she goes her childish trait. Mas matanda ba talaga sakin to? Inirapan ko lang sya na nagpanguso pa lalo sa kanya. "Please?" Argh. I gave up. Di pa din talaga sya nagbabago. Isip bata pa din. 

"Missyou ate." Aniko na napayakap naman sya ulit sakin pero bumitaw agad. 

"Nagiba ka na talaga Raika." She utters. 

5 taon na din ang lumipas, marami man ang nabago sakin pero sa loob loob ako. Ako pa din to. 'Maraming natatanga sa maling akala' sinabi yan ni Lierre dati nung nasa America ako.

"Lika na?"  Huh? Saan nanaman kaya ako dadalhin nito. "Sa Office." So sya parin pala yung namamahala dito. No doubt, natakot sa kanya yung mga students dito, sama mo na rin yung pagmumukha niya.

Pumunta kami sa main building, Top floor, isa lang yung room doon. Para syang pent house. Para kay ate lang siguro to. Tsk. Tsk. Abuse of power!

"So..." Nakatingin ako sa isang frame na nakasabit sa dingding. Family picture namin. Kasama sina papa at mama. I miss them. But we can't be together... again. 

"Anong gagawin ko dito? Bakit mo ko pinapunta dito?"  Nakatingin parin ako sa frame. Hindi ko namalayan na tumutulo na pala yung luha ko. Naalala ko nanaman.

"Raika, shhh." Sabi ni Ate. Umiiyak na pala ako. Pumikit na lang ako. Ma... pa...

"No. Okay lang ako hah-" Hindi ko na natapos kasi napaiyak na ko at napapahikbi. My parents was killed in front of me. 

"Ate... bakit ganon? Hahaha. Ang tanga ko damn." Sabi ko habang nakapikit pa 'din. Tuloy pa 'din ang pagiyak ko. "Alam kong bata pa 'ko non pero bakit hindi ko agad napansin na naga-agaw buhay na sila dati? Bakit ganon?" Huminga muna ko habang niyayakap ako ni Ate. "Alam kong hindi ko kasalanan pero hindi ko maiwasan na isisi sa sarili ko. Pilit ko mang kalimutan pero..." ... hindi mawala sa isip ko yung nangyari. "Napakawalang kwento ko talaga. So worthless to be called... daughter. " 

Dumilat ako. Nakita ko si ate na nakapikit din pero naiyak din. 

Kung sana... tumawag lang ako. Hahaha. But nah. Wala ng magagawa yon.

"Shhh. It's not your fault, okay? Did you remember what mama said? She said that a beautiful lady doesn't deserve to be in pain so calm down, Raika. Calm down, everything will be okay." 

Pinunasan ko naman na agad yung muka ko at pinilit ngumiti pero wala talagang silbi. Kahit ano ng gamot ang pinilit kong inumin pero wala pa din talagang silbi. Hindi ko pa din makalimutan 'yon. Kasabay non, hindi ko din makalimutan ang ginawa nilang pagpatay sa magulang ko.

Pinapunta naman ako ni ate sa office nya para mahiga, sumunod naman agad ako. Dati pa 'to habang nasa America ako, naisip ko nang gumawa ng hakbang pero mahigpit talaga sila at walang nasasagap na infos.

"Ate." Sabi ko. Garalgal pa 'din yung boses 'ko pero nilingon pa 'din ako ni ate. "I'll find them, ate." Tumango na lang sya sakin at ngumiti.

"Do what is right." Aniya. "But Raika, past is past. You need to move on." Yeah. Past is past. We can't change the past. No one can change it. Unless... Miracles happen.

"I'll try, ate. I'll try." I'll try. Susubukan ko pero di ko gagawin. Hindi ako papayag na hindi sila makulong sa ginawa nila.

"Ops ops ops oops! Stop thinking and let your mind be in peace for now." Sabi ni ate at nilagay ang palad nya sa mata ko para isarado at pilit akong pumikit.

"We can't change the past. The damage has been done." Sabi ko pa habang nakapikit. Naramdaman ko namang hinahaplos nya yung ulo ko.

"Yo might be right, we can't change the past and the damage has been done but, you, yourself, can't change your fate, nor your future. So don't be negative aright? He is guiding us."

Really huh.

Napapikit ako uli at nakita ko nanaman yung picture namin. Baby pa si Lar.

Napailing na lang ako at napabuntong hininga. Bahala na. Basta gagawin ko kung anong kaya kong gawin basta walang mangyari sa kanila.

-

Revised. Medyo naiba 'yung nangyari so yeah.