His Heartless Woman

Chapter 6

When I finised my work, agad akong tumayo para umalis na muna sa opisina. Saktong pagkapabas ko palang sa pintuan ay humarang na naman ang asungot kaya tinaasan ko siya ng kilay

"Ano na naman?" Tanong ko. Umiling lamang siya bago ngumisi sakin. He put his hands inside his pocket

"Sabay tayo kain?" Aniya

"Ayoko" nilampasan ko siya ngunit humarang na naman ulit siya. I narrowed my eyebrows dahil umaandar na naman ang pagiging bayolente ng lalaking to

"Ayoko--"

"My treat!" He said cheerfully. Hindi man lang ako pinatapos saking nais sabihin

"May pera ka ba?" Tanong ko. Nawala naman yung ngiti niya bago hinawakan ang sariling batok

"Meron pa naman kahit papano" ngumiti siya pero naka kunot naman ang noo. Yung totoo, manglilibre ba talaga o napipilitan?

Dahil wala naman akong ibang magawa ay sinang ayonan ko nalang siya na ikinatuwa niya ng husto. Napailing nalang ako sa pinang gagawa niya

"Whatever"

Sinundan ko lang siya sa paglalakad until we reach the parking lot. So he has a car?

"May sasakyan ka?" Tanong ko.

Umiling naman kaagad siya "Sasakyan mo ang gagamitin natin!"

"Ano?!" Ang kapal naman niya, may pa libre-libre pang nalalaman eh yung sasakyan ko naman pala yung gagamitin. Inismiran niya lang ako na para bang siya pa yung hindi natutuwa sa nangyayari

"Nasabi ko na" aniya ng hindi naka ngiti. Napaka demanding ng asungot!

"Whatever!"

Tinuro niya ang kotse kong kulay itim "Diba sayo yun?" Tanong niya. Tumango naman ako

"Ang galing! Nahulaan ko!"

"Baka stalker talaga kita, ano?" Tanong ko ng naka pameywang sakanya

"Asa ka naman, iba ang taste ko" sabi niya "yung mababait" iniwan niya akong walang masabi sa sinabi niya. Well, he's not my type either

"Oh ba't natahimik ka ata?" Pang-aasar niya pa. I almost let my eyes out dahil sa sobrang inis sakanya. This man couldn't even shut his mouth for a while. He's too loud!

"Ayaw ko rin sa maiingay!" Sigaw ko

"Ayaw ko rin sa maarte!" Sigaw niya pabalik. Masyadong matabil ang dila ng lalaking to, I remain silent cause I know, our conversations will only lead me to feel irritation

He offered his hand to me, I was about to hold his hand, too. when I saw him smiling from ear to ear. Hindi ko nalang itinuloy ang paghawak sakanya dahil baka mapahiya lang ako

"Uyy si boss gusto hawakan kamay ko!" Pang-aasar niya, he even wiggled his eyebrows. Wala na ngang magkaseng kapal sa pag mumukha ng asungot na to

"You offered your hand, that's why I'm about to claim it!"

"Malamang, hihingin ko kase yung susi boss. Ano bang akala mo? na makikipag hawak kamay ako sayo?" He asked without hesitation. Namula naman ang mukha ko. Not because of kilig pero dahil sa sobrang inis ko sakanya. Padabog kong kinuha sa purse ko ang susi at buong pwersa ko ring inilahad sakanya yun

"Here!" After that, hindi na ako umimik at mas nauna pa akong naglakad papunta sa sasakyan ko. He opened the door for me at walang imik akong pumasok sa likuran ng kotse ko. Siya naman ay sa Driver's seat, tinignan niya ako sa salamin ng sasakyan ko pero inirapan ko lang siya

"Make sure na marunong kang mag drive" paalala ko sakanya. Tahimik naman siyang tumango at hindi na nagsalita pa. Bat parang siya pa yung mukhang galit? Siya ba yung naiinis dito? Hindi naman!

"Siya pa yung may ganang magalit" bulong ko, I closed my eyes cause I felt my chest heavy. I obviously knew this feeling but I ignored it

Ng huminto ang sasakyan ay nagtaka ako. Akala ko ba ay ililibre niya ako? bat kami nandito?

"Anong gagawin natin dito?" Tanong ko

Hindi niya ako sinagot, imbis ay tahimik itong lumabas at pinagbuksan ako ng pintuan. Suplado!

"Kakain tayo" aniya. Nanlaki naman ang mata ko sa sinabi niya. Kakain? At saan naman? Eh puro maliliit na bahay lang ang nakikita ko rito!

"Sa bahay tayo kakain" sabi niya na ikinatigil ko

"Bakit hindi mo agad sinabi? Hindi tuloy ako nakapag bihis man lang ng maayos!" Inis na sabi ko sakanya. Pero nawala ang inis ko ng nakita kong tumaas ang isang kilay niya at binigyan ako ng isang pang-aasar na ngiti

"Bakit kailangan mo pang magbihis? Ayos naman yan ah, tsaka sa bahay lang naman tayo, walang problema diyan sa suot mo" sabi niya, to assure me na ayos lang talaga ang suot kong pang opisina

"I'm going to see your parents that's why I should wear a proper dress!" Mas lalong tumaas ang kilay niya dahil sa sinabi ko. I also want to facepalm. What's the matter of changing my clothes?

"W-what I mean is, Everytime I visit at my friend's house, my dress are always fine" tinignan ko  damit ko "Not like this"

Tumango naman siya sakin "Papahiramin nalang kita ng damit ng kapatid ko"

Pumayag naman ako sa sinabi niya. That would be better than wearing this

Sinundan ko lang siya hanggang sa makarating kami sa tapat ng lulumaing bahay na gawa lang sa kahoy. I saw a women in the backyard, she's carrying a basin at naka ngiting kumaway-kaway saamin. I saw George waving his hands too, to that women

"Magandang tanghali nay!" Masigla niyang ani rito bago tumingin sakin. I was confused ng bumalik ulit ang pagiging masiglahin niya. So this is her mother? I can see that his mother is old already. Sa mukha palang nito ay kitang-kita ang pagod pero nakangiti parin

When his mother looked at me, ay nawala ang ngiti nito, ng tumingin ulit ito kay George ay tinanguan niya ang nanay niya. I find it weird pero umakto akong walang napansin "Good afternoon po"

"Magandang tanghali rin iha" aniya "pag pasensyahan mo na itong bahay namin, hindi pa naman ako naka paglinis"

Tumango na lamang ako. Iba kase ang tono ng pananalita ng  nanay ni George. Mukhang wala sa mood

I smiled "Its okay"

Kitang-kita ko kung paano umirap ang nanay niya pero hindi nalang ako nagsalita pa. Tinignan ko lang rin si George na seryosong nakatingin sakin at parang may sinusuri sa kung ano ang magiging reaction ko. Ipinakita ko nalang sakanya ang peke kong ngiti. I don't know, maybe I'm hurt because of his mother's treatment towards me

"Pasok ka iha"

Halos napayuko ako dahil sa sobrang baba ng pintuan nila. Nang makapasok ako ay puro makina ng mananahi ang nakikita ko at ang maliit na salas nila, malinis rin ang bahay nila kahit maliit

"Panget ba?" Kumunot naman ang noo ko dahil alam ko ang ibig niyang sabihin. Nag kunwari akong walang narinig

She smiled "Wala iha, sige maupo ka" kinuhanan niya ako ng silya at inilagay sa likuran ko "pasensya ka na walang sandalan itong upuan namin"

"Ayaw mo bang umupo iha?" She asked, I wonder kung may galit ba itong nanay niya sakin?

"Salamat po" ngumiti pa ako abot hanggang tenga bago nanginginig ang kamay na kinuha yung silya. Kamuntikan pa akong matumba dahil sa kaba na nararamdaman ko. Sht! What's happening to me? I want to get away from here!

"Okay ka lang ba, boss?" Ngumiti siya sakin, and that smile made my nervous fade away

"Im fine" Sagot ko

Days had passed, you are really something George. I need to find it out as soon as possible