Uzaktan

3. BöLüM

Başladığınız tarihi yazabilir misiniz???

Oylarınızı eksik etmeyiz lütfen sizin
sayenizde kitabıma destek olduğunuzu gösteriniz sizden rica ederim 😊😊

Çaresizce bekliyordu. Kızın iyi olması için dua etmekten başka çaresi yoktu.
Hocanın tehditlerine rağmen kız ağlamaktan başka bir şey yapmıyordu. Yapmadığı bir şey yüzünden suçlanmanın verdiği ağırlıkla dizlerinin bağı çözülmüş, yere oturmuştu.

10-15 dakika içinde içeriye durumun acil olduğunu belirttiğimiz için görevli bir doktor ve birkaç asistan ardından da polisler gelmişti, kızın bütün ısrarlarına rağmen polisler kolundan tuttuğu gibi polis arabasına attılar ve yola koyuldular.

~KIZ~

Hıçkıra hıçkıra ağlarken son yarım saatin kötü bir rüya olmasını umuyor, kendi kendime yakınıyordum. Durumun ciddiye bindiğini fark etmiştim. Ama ne yapacağımı bilmiyordum. Üzerimde olan baskılar, ailem olsaydı keşke bana sahip çıkan biri olsaydı bunlar başıma gelmezdi diye düşünüyordum.

10 dakika sürdüğünü tahmin ettiğim bir yoldan sonra karakola gelmiştik, iki polis kolumdan çekiştirerek bir odaya götürdüler beni ve içeride bırakıp çıktılar. Biraz sonra beni buraya getirenlerden farklı, onlara göre daha iri cüsseli çatık kaşlı bir adam geldi ve bana bağırmaya başladı. Sanki hiçbir şey anlamıyordum, her konuşması vızıltılı gibi geliyor. Zor da olsa durmuş olan gözyaşlarım yeniden akmaya başladı.

Beni sarsmaya başladı. Konuşmamı istiyordu, oysa dilim lal olmuş gibiydi. Ne kadar denesem de konuşamıyordum. Beni sarması yüzünden bedenimi korku dalgası sarmıştı. Bu da irkilmeme neden olmuştu, ne yapmalıydım karma karışıktı düşüncelerim. Sanki biri düşüncelerime gemici düğümü atmıştı da ben çözemiyorum. Bu sırada polisin sesi geldi kulaklarıma "HEY KÜÇÜK KIZ SANA DİYORUM ... HEMEN SORULARIMA CEVAP Ver!" demesi bile yetmişti bedenimin titremesine. Kekeleyerek de olsa kendimi savunmaya çalıştım.

"Be... ben biiir birr şey bi.. bilmiyorum ." desem de nafiledi inandıramadım kendimi polise.

"O zaman kimin yaptığını söyle bana ,sen yapmadıysan." dedi sinirli bakışları üzerimde gel git etkisi yaratır gibiydi. Sakin kalmaya çalışarak konuştum. "Polis abi kızı kimin ittiğini bilmiyorum, yemin ederim bilmiyorum ..." dedim kendimi o kadar kasmıştımki gözlerim acıyor, ağlamamam için inat ediyordum. Kapanmasın diye direniyordum fakat artık çok geçti bana ihanet etmişti gözlerim kapanmıştı ve bırakmıştı kendini. Bu sırada duyduğum tek ses polisin olduğuna inandığım sesti, şöyle diyordu "Benden kurtulamayacaksın." olmuştu.

Polis inanmayan gözlerle beni süzerken ses tonunu biraz kısarak ama aynı şeyleri söylemekten bıkmış olsa gerek "KIZIM... hadi uğraştırma artık bizi söyle. Kabul et ki suçun azalsın." diye söylendi.

Bu durumdan nasıl kurtulacağımı düşünürken, dışarıda beni bekleyen kurtulmam için çabalayan birinin olmadığını bilmem biraz içimi acıttı. Şimdi annem ya da babam olsa beni kurtarmak için uğraşıyor, uğraşmasa bile beni bekliyor olurlardı yaniiii... Sanırım budur annelik, babalık. Düşüncelere dalmış giderken başımdaki polisin elini masaya sertçe vurmasıyla irkilip kendime geldim. Artık göz yaşlarına hakim olabiliyordum. Bakışlarımı keskinleştirerek onlara söylendim.

"Ben yapmadım diyorum size. Daha kaç kere söylemem lazım. BEN YAP-MA-DIM..."

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

Oy verip yorum atmayı unutmayın.

Diğer bölümde görüşmek üzere hoşçakalın.

İyi okumalar ❤️❤️