selaaam uzun zamandır yoktum biliyorum:(inanın zaman bulamıyorum dersler sınavlar derken sizi çok ihmal ettiğimi fark ettim.Yorumlar ve voteler için çok teşekkür ediyorum sizi seviyorum😘
Küçük bir not:Arkadaşlar bölümler kısa farkındayım.Ama kısa kısa çok çok yazmayı planlıyorum.O kadar zaman oldu ki yazmayı unutmuşum :) o yüzden bu bölüm biraz(!) kısa oldu.Lütfen idare edin.Diğer bölüme bomba gibi geliyoruz , aklımda çok şey var;)
Baranın beni araması beni oldukça şaşırtmıştı.Ama gelen aramaların hiç birine yanıt vermeyecektim.Sadece biraz zamana ihtiyacım vardı.Müzik dinleyerek sadece yürüdüm,yürüdüm,yürüdüm.Aklımda çok şey vardı ama kendimi kontrol etmeye başlamıştım.Arkadan çalan müzik öyle hoştu ki,kendimi rahatlamış hissediyordum.Kaç saat boş boş yürüdüm bilmiyorum ama en son girdiğim sokak bana bir yeri hatırlattı.Baranın evinin olduğu sokak.Ona karşı ne hissettiğimi bilmiyordum.Hem hoşlanıyordum hem de nefret ediyordum.Ağır basan tabiki nefretti.Açıkçası nefretimin sebebinide bilmiyordum .Kolay kolay kimseye karşı nefret duymazdım yani nefret etmem için büyük bir sebebin olması gerekirdi.Ama baran? ondan nefret etmem için büyük bir sebep yoktu.Sonuçta bana normal bir insan gibi davranıyordu.
Baranın evinin olduğu sokağa girdim fakat ne olur ne olmaz diye evinin önünden geçmedim ve oradan döndüm.ALLAHIM ÇILDIRCAM!Ama tabikide evren bizi yine buluşturdu.Baran evinin olduğu sokağın biraz ilerisinde , bir bankta oturuyordu.Tek başınaydı.Bu saatte ne yaptığını anlam veremedim.Hoodiesi ve altına gri eşofmanıyla çok havalı duruyordu yine.Beni gördüğünde gözleri açıldı ve yavaş yavaş yanıma doğru yürüdü.O sırada kalbimin sesini kulaklarımda duyabiliyordum.
