De macht van magie.

1. Het elfje.

Alvast heel erg bedankt voor het lezen, laat me weten wat je ervan vind. Zou graag willen weten wat jullie van mijn verhaal vinden.

Daar! Daar is ze weer. Daar in de boom achter het bankje, waar ik haar altijd heb gezien toen ik nog kleiner was. Ze heeft mooi blond haar wat in tegenstelling met mijn haar, heel vol en golvend is. Ze heeft grote blauwe ogen en nog steeds de zelfde roze jurk met een rok van bloemblaadjes. Ze is denk ik 30 centimeter groot en heeft betoverend mooie vleugels.

Ik weet niet wat me bezielde maar ik stapte van mijn fiets en klom op het bankje, zodat ik haar wat beter kon zien. "Hallo? Wie ben jij?" Vraag ik. Ze kijkt me geschrokken aan en zegt "oh, hihi" en ze vliegt verder de boom in totdat ik haar niet meer kan zien. Zie je wel, ik ben niet gek. Ze reageerde echt op mij.

Ik zie haar als sinds dat ik heel klein was in die zelfde boom in het park, ik heb het vaak aan mijn moeder verteld maar zij zei altijd dat ik te veel fantasie had. Alleen mijn oma geloofde me, zij leek soms door te draaien als ik het erover had. Ze praten over een magische wereld en de magische wezens die daar leefden. Ze beweerde dat ik vast belangrijk zou zijn want anders zou ik het wezentje niet moeten zien.

Ik neem me voor om naar oma te gaan om wat meer van haar verhalen te horen. Het elfje reageerde echt op mij, dat kan toch geen fantasie zijn, ik ben 17, ik ga me geen rare dingen in beelden, zo ben ik niet.

De volgende ochtend rij ik met Sanne naar school, door het park. Ik kijk automatisch naar de boom, en ja hoor, daar zit ze weer. "Is er iets?" Hoor ik Sanne zeggen. "Uhh.. nee hoor, bomen krijgen altijd zulke mooie kleuren in de herfst" weet ik er vlug uit te brengen. "Ja, vind ik ook, alleen de kou houd ik niet van" Sanne ratelt door over hoe ze de winter haat en dat het verboden moet worden om te sneeuwen, maar het enige waar ik aan kan denken is het elfje in de boom. Ze had er weer gezeten, dus ze moet wel echt zijn. Of misschien beeld ik het me toch allemaal maar in. "Anne, waar zit je met je gedachten, de bel is allang gegaan we moeten naar de les" Sanne schud aan mijn schouders. We lopen samen de les in van Meneer Hogenes. Hij geeft biologie, best interessant, maar ik kan mij vandaag niet concerteren. Ik wordt de hele dag uit mijn gedachten geroepen door de docenten en het begint gênant te worden. Gelukkig hebben we maar tot 1 uur les.

Ik vlucht snel de school uit, geen zin in vragen van mijn vrienden waarom ik zo afwezig was vandaag. Ik stap op mijn fiets en fiets naar mijn oma. Ik ga nog 1 keer langs de boom om te kijken of ze er nog steeds is. Ze is er nog. Ik stap weer af om er zeker van te zijn dat ze echt is. Ik klim weer op het bankje en kan haar net aan aanraken. Ik zeg weer "Hallo, wie ben jij?" En raak haar voorzichtig aan. Dit keer giechelt ze niet maar geeft ze een gil en vliegt snel weg. Ik gaf zelf ook een gil en voelde dat iedereen naar me keek. Met een rood hoofd van schaamte stapte ik weer op mijn fiets en ging naar oma toe.

Oma woont op boerderij waar zij haar eigen groenten verbouwd. Ook heeft ze wat kippen en een hond.

Als ik bij oma aankom staat ze al in de deur opening op mij te wachten. "Wist u dat ik zou komen?".

"Natuurlijk mijn kind, ik weet alles. Kom binnen." Oma laat mij binnen en gaat tegen over mij aan de tafel zitten met een kop dampende koffie. "Nou, vertel mij kind, waarvoor ben je gekomen? Vast niet om gezellig wat te babbelen."

Ik heb een goede band met oma en op de een of andere manier weet ze altijd precies wat er aan de hand is. "Nou uhm.. U gaat mij toch niet uit lachen, hé oma?". Ik voel dat ik rood wordt en vind het opeens belachelijk dat ik het allemaal zo serieus neem. "Natuurlijk niet, mijn kind, dat weet je." Zegt oma met de vertrouwde toon in haar stem die ze altijd heeft als ze mij wilt helpen. "Nou uhm.. Weet u nog dat ik vroeger altijd dat elfje zag, in de boom bij het park? Nou ik.. Zie haar nog steeds" Weet ik uit te brengen. Ik voel dat mijn hoofd nog roder wordt uit schaamte.