The Bachelor's Vices ( TBS 3 - Book 2 )

CHAPTER 5

Chapter Five

Be Gentle

Wala akong ginawa kung hindi ang panuorin siyang titigan ako, mukhang gaya kong pinipilit ring labanan ang alcohol na sandaling namahay sa sistema.

Mga kalampag ng kutsara, tinidor at plato ang naririnig ko. Mumunting usapan, bulungan pero mas nakakabingi doon ang pananahimik niya.

Kasalukuyan kaming nasa simpleng lomihan pero halatang dinarayo talaga ito dahil dagsa ang tao kahit na madaling araw na.

Huminga ako ng malalim saka matapang na pinutol ang katahimikan sa aming pagitan.

"T-Thank you for helping me. I'll pay you when I get back—"

"Sinusundan mo ba ako?" he cut me off.

Ang boses niyang malalim ay sapat para mapatuwid ako ng upo at maramdaman ang pagbayo ng puso ko. Parang hindi ko na kailangan ng mainit na lomi para maibalik ang lahat ng katinuan dahil boses niya palang at matalim na titig ay kusang bumabalik ang huwisyo ko.

"N-No," I lied again, I don't have a choice. Iyon ang dapat kong gawin para hindi niya ako kasuklaman. "I'm lost. Napadpad ako sa pub na 'yon dahil dinarayo raw ang lugar kaya sinubukan ko—"

"Kailan ka pa natutong pumunta sa gano'ng klaseng lugar nang mag-isa? You don't know how dangerous it is for you to be in that place without companion."

Agad ako nga umiling.

"Paano mo naman nasigurong hindi ako pumupunta sa gano'ng klaseng lugar ng mag-isa?" tanong kong wala namang ibig ipahiwatig pero nang bahagyang nag-igting ang kanyang panga ay para akong natauhan. "I-I mean, you don't know me that well, Asher. Gaya nang hindi ko rin lubusang pagkakakilala sa'yo. Kung sabagay, madaldal si Karsyn at—"

"Shut up." he said dangerously.

Dama ko ang bahagyang pagsisitayuan ng mga balahibo ko sa braso dahil sa nakakangilong tono niya. Agad siyang nag-iwas ng tingin, tinawag ang waiter at kinausap ito kaya natahimik ako.

I wanted to say how sorry I am for saying my cousin's name pero may pumigil sa akin. Why would I be sorry? Hindi kasalanan ang pangalan ng pinsan ko at hindi rin iyon bawal sabihin. Ang tanging mali ay ang sitwasyon. He doesn't want to talk about her because it's still painful, I get it.

"M-Masarap ba ang lomi sa lugar na 'to?" magana kong pagsasalita ulit, trying to lighten up the mood by changing the subject.

Tumango siya. Hindi ako nakasagot dahil sa pagdating ng waiter dala ang in-order niyang mga lomi para sa amin. Napangiti ako ng maamoy ang pagkain at makitang umuusok pa ito. Bigla akong nagutom.

Hinayaan ko munang pagkain ang pareho naming intindihin. I don't want to ruin his silence. Iyon na marahil ang pinaka-maayos kong makukuhang atensiyon sa kanya.

Napangiti ako ng matikman ang malasang lomi. My taste buds were rejoicing because of how balance the ingredients was. Now I understand why it's best to eat lomi in Batangas. Alam ko na rin kung bakit hindi lang sa tag-ulan ito mabenta. It's really delicious! Pwedeng araw-arawin umaga, tanghali at gabi.

"Paborito mo 'to?" I asked him again.

Muli siyang tumango at nagpatuloy lang sa pagkain. Ngumiti naman ako ng pagkatamis-tamis, nawala na ang pait ng alak sa sistema.

"First time kong makakain nito rito. Hindi naman kasi ako madalas nagagawi sa Batangas. Noon lang..." bumagal ang pag nguya niya kaya nilaktawan ko ang pagbanggit sa pangalan ni Karsyn. "Nang mapunta ako rito. Busy naman kaya hindi rin nakapaglibot at nakatikim."