~Οι Απαγωγείς~

Κεφαλαιο 1-Η Απαγωγη

    Δεν μπορουσα να αναπνευσω.Τα χερια μου ηταν αλυσσοδεμενα.Ζαλιζομουν.Ημουν αδυναμη,οπως παντα-Μα τι ειρωνια!Φυσικα και θα ημουν αδυναμη..φυσικα και θα τα παρατουσα.Στα παντα,η υποχωρηση ηταν καταλληλη για εμενα.Γι'αυτο και κατεληγα μονη και πληγωμενη.Και τωρα τι;Κλεισμενη.Ξεχασμενη.Αλυσσοδεμενη απο τα βασανα που ειχα.Παγιδευμενη σε ενα κοσμο που δεν ηθελα.Μονη στο πουθενα.

   Ο κροτος μιας πορτας ακουστηκε και πεταχτηκα απο τη γωνια που ημουν.Ακουσα Βηματα,τα οποια με πλησιαζαν.Ενα,δυο τρια...Με πλησιαζαν ολο και πιο πολυ.Με κυνηγουσαν.Δυνατα,παγωμενα μπρατσα τυλιχτηκαν γυρω μου και με σηκωσαν στον αερα.Βογκηξα οταν προσγιωθηκα,ατσαλα,στον ωμο καποιου.Τα μπρατσα αποχωρισαν απο το σωμα μου,αφηνωντας με πανω σε κατι πουπουλενιο.Σε κατι απαλο.Το σκοταδι απο τα ματια μου εξαφανιστηκε.Το μαντιλι που με σκεπαζε ηταν τωρα κατω,στο πατωμα και κοιταξα ψηλα για να δω τον ανθωπο που με ειχε φερει ως εδω.Η οραση μου ηταν θολη.Ετριψα τα ματια μου με τα ακροδαχτυλα μου και κοιταξα γυρω μου.Ενα μικρο δωματιο.Οι τοιχοι ηταν βαμμενοι γκρι.Στη μεση του δωματιου υπηρχε ενα κρεβατι που καταλαμβανε τον περισσοτερο χωρο.Διπλα ηταν το κομοδινο.Σκονισμενο με ενα παλιο φωτακι νυκτος και απεναντι μια λευκη Ντουλαπα.Ακομα προσπαθουσα να αναγνωρισω το μερος μα δεν τα καταφερα.

      Το χερι καποιου με αγγιξε στο μπρατσο και κοιταξα,αμεσα,το αγορι απεναντι μου.Τα μαυρα μαλλια του εκαναν αντιθεση με τα καταπρασινα ματια του και το χαμογελο του ηταν πλατυ και ομορφο.Ηταν γεροδεμενος και φαινοταν καλος-μα δεν ηξερα τιποτα ακομα.Ουτε γι'αυτον,ουτε για το που βρισκομουν.<<Που ειμαι>>?Η φωνη μου ηταν βραχνη και ξερη.Δεν το αντεχα αυτο-Εβηξα δυνατα μα και παλι δεν εγινε τιποτα.Το αγορι απενταντι μου,γελασε,αυτη τη φορα.Ενα ζεστο γελιο χωρισ ιχνος κακιας ή ειρωνιασ.<<Σε απηγαγα..>>.Ηταν η μονη απαντηση που πειρα.Τον κοιταξα στα ματια,εκπληκτη-μα οχι φοβισμενη,Εκεινος χαμογελαγε λεσ και περιμενε να ουρλιαξω ή να αναστατωθω,μα φυσικα δεν θα το εκανα.Δεν θα δειλιαζα,Οχι τωρα,<<Γιατι>>?Το χαμογελο του ηταν ακομα πιο πλατυ. 

     <<Κατρινα Μαριελ Τζεκινς...>>Η φωνη του ηταν δυνατη.Παιχνιδιαρικη.Αρχισε να κανει κυκλους γυρω απο εκεινον και το χαμογελο του ηταν εξαισιο.Πιο πολυ απο πριν.<<Κορη της Αννας Αναγνωστου και του γνωστου Εκατομμυριουχου Εντουαρντ Τζεκινς.Η μανα σου ειναι ελληνιδα μα ο μπαμπας σου ειναι απο το εξωτερικο.Και οι δυο σε λατρευον γιατι εισαι το μονακριβο τους...οπως εχει ακουστει>>.Στο "μονακριβο" γελασα.Αρκετα.Οι γονεις μου δεν ηταν οι γονεις που ηθελα...με ειχαν δεδομενη.Εντελως.Με ειχαν σε μια γωνια να κανω τα δικα μου κι εκεινοι τα δικα τους.Δεν νοιαζοντουσαν για εμενα.Ετσι πιστευα!Και ετσι ηθελα να πιστευω για παντα.