~Οι Απαγωγείς~

Κεφαλαιο 9: Κανονας 2ος-Αυτό που δεν εχεί ειπωθεί,τα λέει Όλα

      Ειχε κοπει η ανασα μου οταν ειδα το πατερα μου να λεει τετοιες απειλες..τετοια λογια.. Ηταν τοσο Θυμωμενος και το διεκρινα πεντακαθαρα. Ηταν,σχεδον,λες και εφτυνε τις λεξεις.Δεν πιστευα αυτο που ειχα ακουσει ! Ο Πολ ειχε παρει τα κινητα ολων μας και τα εκαψε,στην κυριολεξια-αφου ο Γκειμπ παρκαρε τα αμαξια απεξω,για να φυγουμε. Ο Πολ μπηκε σε διαφορετικο αμαξι,απο το δικο μου- μα με ειχε καθησυχασει ...μονο που δεν ηθελα να είμαι μακρια του. <<Μην ανησυχεις..>>Μου ειχε πει και με αγκαλιασε.<<Δεν αφήνω κανεναν να σε παρει απο εμένα>>. Μου χαμογέλασε.Του χαμογέλασα. Δεν τον ξαναείδα απο τοτε. Ο Γκειμπ και ο Φιλλιπος ειχαν αναλαβει να με παρουν μακρια απο εκεί.

     <<Θα ειναι ενταξει.Ξερω τον Πολ,μην φοβασαι>>. Ειπε ο Γκειμπ και εδωσε ενα ευγενικο χαμογελο.Του εγνεψα.Εκεινη τη στιγμη, ο χαρακτηριστικός ήχος του τηλεφωνου του γκέιμπ αντηχησε μεσα στο αμαξι. Όλοι μας ειχαμε απο τηλεφωνα μιας χρήσης<<Ναι>>? Ρωτησε ,αυξανοντας την ταχυτητα. <<Γκειμπ- Γκειμπ μας προλαβαν>>! Ο Πολ ακουστηκε αναστωμενος, κουρασμενος-Τα ματια του Γκειμπ ανοιξαν διαπλατα.<<Πολ Οχι δεν--

      >>.Η Αλλη γραμμη κοπηκε.

          Κατα την υπολοιπη διαδρομη ο Γκειμπ,δεν μου ανεφερε τιποτα σχετικα με τη συζητηση του με τον Πολ.Ηξερε πως κατι ειχε παει στραβα, μα δεν ηθελα να σκαψω περισσοτερο το θεμα.Εμεινα βουβη μεχρι που ο Γκειμπ παρκαρε το αμαξι έξω απο ένα ερηπομενο κτίριο.<<Μπειτε εκει μέσα,και μην βγητε ώσπου να ΄ρθω>>. Είπε και εγω και ο Φιλλιπος, καναμε οτι μας ειχε ανατεθεί.

       Αφου προσπερασαμε,καποια, πεσμενα ξυλα που ειχαν σταθει στην εισοδο -μπηκαμε στο κτιριο,χωρις να κανουμε θορυβο.<<Θα κατσουμε πισω απο εκεινους τους τσιμεντολιθους>>.Ψιθυρισε ο Φιλλιπος και του χαμογελασα,νευρικα- <<Μπορει να γινουμε τοιχογραφία>>!Μουρμουρισα και εκεινος μου εριξε μια θανατηφορα;ματιά.<<Καλα ντε,για πλακα το είπα...>>

     <<Δεν νομιζω πως πρεπει να λες αστειακια,οταν εισαι σε παιχνιδι θανατου ,Κατρινα >>.Σουφρωσα τα φρυδια μου,πεισματαρικα και προσπερασα τον Φιλλιπο,μουρμουρωντας καταρες κατω απο την ανασα μου. Οταν κρυφτηκαμε πισω απο τις τεραστιες πετρες εκεινος με τυλιξε με το σακακι του.<<Δεν χρειαζεται...thanks..>> Του ειπα,μα εκεινος -παντελως αδιαφορος με τραβηξε στην αγκαλια του.<<Απλά κοιμησου...>> Μου ειπα και εκλεισα τα ματια μου. <<Θα τα καταφερουμε..>>Δεν ηξερα για τι ακριβως ελεγε,μα το αγνοησα και αποκοιμηθηκα στο στηθος του.

     Λογος Γκειμπ

NA ΠΑΙΞΕΤΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ... ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ ,ΕΙΝΑΙ ΘΛΙΒΕΡΟ. ΗΛΠΙΖΑ ΑΠΛΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΣΑΣ ΦΕΡΩ ΚΑΠΟΙΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ.. <3 ΠΑΙΞΤΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!

            Έφτασα σε μια παμπ που ειχα αποφασισει να συναντηθω,με τη Μαγδα. Όταν την ειδα ανακουφηστικα, μα τα πραγματα ηταν πολυ ασχημα. <<Επιασαν τον Πολ , Γκειμπ....Ξεκινησαμε αργα...>>. Αρχισε να λεει,με μια πονεμενη εκφραση ενω χαιδεψα τα καστανοξανθα μαλλια της. <<Δεν φταις,που να παρει.Απλα ηθελε,... ηθελε να την σωσει.Νοιαζεται για την Κατρίνα πολυ>>. Εκεινη μου χαμογελασε , γλυκα. <<Την αγαπαει πολυ..>>Ψιθυρισε και με αγκαλιασε σφιχτά. Ετσι περασαμε και την υπολοιπη νυχτα , μιλωντας οπως παλια.Σαν να ηταν ολα φυσιολογικα.Μα δεν ηταν,και το ξεραμε.Οταν τελειωσαμε τα ποτα μας πηγαμε στο πισω παρκινκ του μπαρ.Ημουν έτοιμος να ανοιξω τη πορτα όταν ενας ηχος ακουστηκε απο το σκοτάδι. <<Μην κουνηθειται>>! Φωναξε μια ,χοντρη,αντρικη φωνη και εγω και η Μαγδα πισωπατησαμε ελαφρα. 

     Ένας αστυνομικος ξετρυπωσε απο τις σκιες και με σημαδευε με το πιστολι του.Η μαγδα πισω μου έτρεμε. <<Σκουλήκια, κλεψατε την λαθος κοπέλα>>, <<Μαγδα μπες στο αμαξι ,τωρα>>! Με γρηγορες κινησεις πηδηξαμε στο εσωτερικό του αμαξιού και εβαλα μπρος και φυγαμε. Ο αστυνομικος πισω μας μπηκε σε ενα περιπολικο και μας ακολουθησε. <<Τη π-πατησαμε..>>Μουρμουρισε η Μαγδα αναστατωμένη απο το καθισμα του συνοδηγου. Εγω απλα αυξησα τη ταχυτητα,μα ηταν ματαιο.Το περιπολικό ηταν αρκιβως διπλα μας. <<Μάγδα, συγνωμη...>>Της ψιθυρισα και δάκρυα επεσαν απο τα μάτια της. Καταλαβαινε τι εννοουσα.Ηξερε μα το δεχτηκε , ,<Θα γινοταν και αυτο καποια στιγμή ετσι>>? Με ρωτησε λυπημενη,και της εγνεψα. Ειχαμε φτασει στη χαρακτηριστικη γεφυρα που διεσχιζα για να παω στο ερηπωμενο σπιτακι , μα δεν θα πηγαινα εκει.Γιατι ο Φιλλιπος και η Κατρινα ,βρισκοντουσαν εκει-- δεν θα είχαν την ιδια μοιρα. Κοιταξα για τελευταια φορα τη Μαγδα και τη φιλησα παθιασμένα. <<Σ'αγαπω.... >> Εκεινη μου εγνεψε. <<Γκειμπ-- Φοβάμαι >>Τη κρατησα κοντά μου. <<Θα το ξεπερασουμε..μαζί..>> Ηταν οι τελευταιες μου λεξεις και φρεναρα απότομα προς το γκρεμό της μικρης γέφυρας.Με εναν ελυγμο το αμαξι ,αναποδογυρισε και έπεσε στο παγωμένο νερό. Αυτο ηταν , αυτη ηταν η μοιρα μου -και της Μαγδα. Μα το καναμε για τους υπολοιπους. Το νερο θολωνε την οραση μου μα και παλι μπορουσα να δω τη φοβισμενη ματια της.Συντομα,και 'γω ο ιδιος αρχισα να δακρυζω .Την εσφιξα και εκεινη το ιδιο. Το νερο μας κατεκλυσε , μα ζαλισε και πριν πω τελικα λόγια μας έπνιξε.όταν είδα τα ματια της να κλίνουν , χαμογελασα πικρά και υπεκυψα ο ιδιος. Σ'αγαπώ τοσο πολύ, Μαγδα.Λυπάμαι...