Κεφάλαιο 10 - Η καρδια,τις απώλειες δεν της αντεχει.

294 24 3
                                    

         Ξύπνησα στην αγκαλιά του Φίλλιπου .Ανασηκώθηκα ελαφρα , και τον κουνησα λιγακι.<<Που ειναι ο Γκειμπ>>? Εκεινος γυρισε και άρπαξε το κινητο μιας χρησης του - με πονεμενη έκφραση.Κοιταξα την οθόνη ,και τα ματια μου γέμισαν δάκρυα-αμεσως.ήταν ενα μυνημα,αλλα οχι..οχι απο οποιονδηποτε. 

  Aν δεν θελετε να εχετε την ιδια μοιρα με τους φιλους σας,παραδωθειται.

       -Γκιμπς.

 Το αιμα μου παγωσε και το βλεμμα μου κολλησε στο μύνημα.<<Μολις το πήρα..>>Μουρμουρισε ο Φίλλιπος. Με ένα κρότο πεταξε το κινητό πανω σε ενα βράχο και εκεινο έσπασε.<<Προχωραμε ,μονοι απο 'δω και περα>>,Μου ειπε και αρπαξε το χέρι μου . 

   Αρχισαμε να τρέχουμε .Κανεις δεν ηξερε που θα καταληξουμε.Κανείς απο εμας δεν ηξερε τι θα απογινουμε. Κατευθυνθηκαμε προς το δάσος ,διασχιζοντας χιλιαδς δεντρα . Δεν μπορουσα να παρω ανασα, τα ποδια μου ποναγαν .Τρεχαμε εδω και μιση ωρα,μα τιποτα! Ξαφνως,ο Φίλλιπος με τραβηξε πισω απο ένα δεντρο.Επεσα στα πόδια μου παιρνοντας βαριες ανασες,οπως και 'κεινος. <<Φιλλιπε... τι θα κάνουμε>>? Πριν καν προλαβει να μου απαντήση ενα κροτος ακούστηκε τριγύρω μας.Σηκωσα αργα το κεφάλι μου,και είδα να ημαστε περικυκλωμενοι -παραπανω απο δωδεκα αστυνομικους. Ο Φιλλιπος στραβοκαταπιε. Ενας αστυνομικός σημαδεψε το Φίλλιπο.

     <<Οχι ,σταματα>>!Του φωναξα και μπηκα μπροστα του , τωρα με το οπλο να με σημαδευει.Ο Αστυνομος με κοιταξε αφωνος <<Τι λες?Κανε άκρη!Αυτος σε σε απηγαγε,οποτε θα τον τιμωρησουμε>>!Κουνησα αρνητικα το κεφαλι μου, <<Οχι οχι!Δεν εκανε τιποτα,αφηστε τον>>!Είπα καθως δάκρυα κυλουσαν απο τα ματια μου. Δυο αστυνομικοι μασ πλησιασαν,και εβαλαν χειροπεδες στον Φίλλιπο μα δεν τον αφησα.Γραπωσα το χερι του,και το έσφιξα.Ο Φιλλιπος μου ανταπεδωσε τη χειραψεια. Ξεσπασα σε λυγμους καθώς τον επαιρναν μακρια μου. Δεν ηθελα να χασω κανεναν απο την ομαδα, οχι .ηταν οικογενεια.Η αληθινή μου οικογένεια. Μια αστυνομικός με κρατησε απο τη μεση καθως , έβαζα μαχη για να ξεφυγω -μα ηταν ματαιο. ,<Αφηστε τον ,σας παρακαλω>>!Φωναζα κατω απο τους εντονους λυγμους μου μα δεν με ακουσαν.Δεν μου εδωσαν σημασια -οποτε τους καταριομουν.Μεχρι θανατου. 

     Καποιοι με εσφιξαν απο τους καρπους ενω με εσυραν προς τον αυτοκινητοδρομο , σε ενα περιπολικό . ,<<Τ-Τερατα... σας μισω!Πως μπ-μπορεσατε!Σας μισώ>>!Φωναξα καθως με εσπρωξαν στο περιπολικό.Τυλιξα τα χερια μου γυρω απο τα γωνατα μου και ξανα εκλαψα για τον Φιλλιπο,για τον Γκειμπ,για την Μαγδα,για τον Νικ και- Καποιος έβαλε το αμαξι μπρος,βγαζοντας με απο τις σκεψεις μου. <<Ο Πατέρας σου,θα χαρει πολυ που θα σε δει μικρη>>.Ειπε η αστυνομικος,απο τη θεση του συνοδιγου. <<Ο Πατερας μου πεθανε.Δεν εχω άλλον>>.Της απαντησα, ξερα. Η υπολοιποι διαδρομη κυλησε ηρεμα,χωρις κουβεντα.Το μονο που ακουγα πλεον ηταν τα αναφιλητα μου.

~Οι Απαγωγείς~Dove le storie prendono vita. Scoprilo ora