The flower that never blooms

Simula

A N T H E M

Napabuntong hininga ako noong nakita ko kung ilang segundo pa ang itatagal ng red traffic light.

Ihing ihi na ko

This is the worst scenario kapag malayo talaga ang byahe mo lalo na kapag sa highway pa ang daan mo. Kakalagpas ko lang den sa isang gasoline station and ask them kung may cr sila and they told me that they don't have any and then they also told me na umiihi lang sila sa tabi tabi kung saan may mga damo at medyo tago ang lugar. I can't do that! What if someone is stalking me or what is there is a paparazzi? Paniguradong kakalat ang picture kong naihi sa damo at masisira ang image ko.

Siguro dadaan nalang ako sa isang fastfood chain na sana naman ay may CR. And then something hits me. Wala nga pala akong dalang pang disguise kasi hindi na nag advice ang manager ko na mag dala non kasi family reunion naman ang pupuntahan ko.

Mukhang kailangan ko nga talagang tiisin ang ihi ko.

Napasubsob ako sa manibela dahil wala na kong magawa kundi mag pigil ng ihi ko.

*phone ringing*

Napatingala ako nang marinig kong tumunog ang cellphone ko. Mommy was calling me at paniguradong galit na to saken.

"Hello momm-"

"Where are you Anthem?!" Sabi nito sa kabilang linya. Mahina lang ang boses nito pero damang dama mo yung gigil sa bawat salitang binibitawan niya.

"Malapit na ko mommy don't worry"

"Kanina pa yang malapit na yan. Gaano ba kalapit yang malapit na yan?"

"Basta mommy malapit na ko. Enjoy ka na muna dyan I love you"

"Anthem!-"

Bago pa niya masabi ang sasabihin niya ay binabaan ko na siya ng linya. Kasalanan ko bang malayo ang Manila sa Batangas? Umatras tuloy yung ihi ko dahil sa boses ni mommy.

But anyway let me introduce my self to you guys. I'm Anthem Orejon, 26 years old and I'm 8 years actor. I got all the fame that I want but I can't live my life to the fullest coz not like everyone- I'm not satisfy to the life that I have right now.

Napahawak ako sa aking dibdib ko noong bahagya itong kumirot Kinapa ko ang peklat na nandoon. Normal nalang sakin itong bahagyang pag kirot ng puso ko kapag nalulungkot ako (wait, did I said my heart?). Parang ipinaparamdam niya sa akin na wag akong malungkot at kailangan ay masaya at ienjoy lang ang bawat minuto dito sa mundo.

Imbis na mag mukmok at lamunin ng kalungkutan ay ngumiti nalang ako at binuksan ang radyo sa aking kotse. Hindi rin nag tagal ay nakarating na ako sa isang beach resort na pag mamay ari ng aking lolo. It is exclusive for us Orejon family and this is so private. Maganda dito at yayamanin ang mga bagay.

Pag labas ko ng kotse ko ay unang sumalubong sa akin ang sariwang hangin na nag mumula sa dagat.